bir an canımın yandığını gördüm / sandım.
nasıl mı
hava soğuk biliyorsun mevsim kış
bakmak için
kendini ardına atmak istediğinin,
gittiği yöne, bir pencereye,
sokağa en yakın olana hemde,
az az...
daha az daha yaklaşınca
için ürperir, sokağın karanlığı sesini korkutur,
kendine telafuz edemediğin, cesaret edemediğin, sözcüklerin aklından geçerken,
yüzünün, karanlık sokağı ardına alan camda yansımasına bakıp offff dersin ve camda bir buhar oluşur, aşkın buğusu, acının sancısı ve yemek kırıntısı gibi hani anlamlı ve atılması günah olanından,
işte ona benzer, canın yanar sanarsın
yaktıklarımı bir cam buğusuna katıp
ben şimdi kanadığımı gördüm.
elimi susturmak için kendime kapadım ve susamadım
dudaklarım kuru sadece ve suda içmedim.
dişlerimin arkasından zifir bir tat ve koku gelende ne dedim bir sel ve ben akıyorum.
kalbimden geleceğini sandığım şey dişlerimin gerisinden geliyor.
konuşmamak için ısırıyorum dilimi ve kıstırıyorum dişlerimle ağız içi yanak etlerimi.
ben gerçekten kanıyorum. ama ona değil
buğuya değil.
ellerini bana uzatana.
yüzümü korkakça geri çevirdiğime utanıyorum
ve ben kanamayı hak ediyorum.
asıl ben nede asaletsizmişim
kabullendim bak
ha! bir de ben çıplağım artık.
donsuz geziyorum
çarşıda pazarda...
deli miyim sence?..
futursuzca yaşamaya karar verdiğim duygularımı ben korkutuyorum.
içimdeki kaltağa savaş açtım.
ilk darbede kendime yenildim.
söylesene ben neyim.
kendimi sakladığım bu yüz de ne
kim doğru
nasıl olacak
çok mu çirkinim...
soru değil bunlar
cevap da ver
ver me istersen de
ben yusufun yanındayım
üstelik beni oraya kıskanç abilerimde atmadı
yakasından tutacağım biride yok
iki düğmem kopmuş dikelim mi?
