Sebebi hiç bilinmeyen hüzünleri yaşamak üzer mi insanı?
Ne dersin?
Sonbaharı hüzünlendiren kimsesizlik miydi yoksa sadece sensizlik mi? Ne düşündüğünü, nasıl hayal edildiğini bilememek miydi uykuları kaçıran, gündüz ve geceler boyunca. Akıldan bir türlü çıkarılamayan sebebi hiç bilinmeyen hüzünlerimin sebebi neydi?
Suskunsun! Suçlusun çünkü…
Uzaksın! Utancından hep…
Her yıla dair o kadar çok hayal olurdu ki ama sen olmazdın hiçbir hayalde. Uykusuz geçen geceler, yaşanılan pişmanlıklar ardından bütün hayaller sensin bütün hüzünlerin sebebi gibi. Ve sen yine sessiz, uzak. Ya ben; yine sensiz seninle hüzünlü…
Hüzünler yalnız yaşandığı için yine hüzünlüydüm, sevinçler hep beraber yaşansa da sevinemedim yine bu akşam. Çünkü sen yoktun ve sesin hala kayıptı…
Sevgiyle...
