Ölüm vardı yolun sonunda. Azrail’e çelme atmak kolay değildi elbet barış.
Şuan gözlerim daha bir siyah artık. Sen beyazı seçtin bize siyahı bıraktın.
Sürmeli gözlü, kocaman gülüşlüydün. Filinta ölümleri içim almıyordu.
Gözlerim yaşarıyor sesim çıkmıyordu. Kim bilir ne hayallerin vardı? Kim bilir senin de ne sessiz çığlıkların.
Ölüm bu kadar kolay olmamalıydı. Hem kim söyleyecekti onca şarkıyı?
Kim denizlere açılıp ıslak ıslak ardından baktıracaktı? Kim yüreğimize sesini merhem yapacaktı?
Var mıydı binlerce insanı ardında gözyaşıyla bırakmak?
Daha nice konserlerine gelecektik kocaman grubumuzla. En önden yer kapacaktık. Güvenliklere zor anlar yaşatacaktık.
Sen konserin ortasında bir şarkılık müsaade isteyecektin. Sonra sahnenin ortasına oturup saçlarını geri atacaktın. Sonra üç şarkılık derin muhabbet yapacaktın.
Miçoyu anlatacaktın yine gülmekten yerlere yatacaktık.
Şimdi bizde miço kadar sahipsiziz.
En çok canım neye yandı biliyor musun?
Hiç yakışmamıştı sürmeli gözlerine mor halkalar.
Seni yolcu etmeye gelemedim, gelemedik.
Ama emanet çok şey bıraktık sende. Önce yüreklerimizi, sonra kahkahalarımızı!
Eylemin anlatışına göre saçlarını kesmişler. Bide buna dayanamadım.
Konserde; “tek bir korkum var” demiştin “oda ben öldükten sonra bana hayran olmaları kasetlerimin milyonlarca satılmasını istemiyorum” demiştin.
Haklıydın yitirilince anlaşılıyordu bir şeylerin değeri.
Ama yine kasetlerin milyon sattı sen yoğun bakımdayken.
Hayatla ölümün çizgisinde milyonlara ulaştı hayran sayın.
Şimdi kalkıp duymalısın bizi. O kadar inanmıştık ki sana ölüm denen hınzırı atlatacağına…
Senin adın Barış’tı ama savaşamamıştın ölümle.
Sürmeli gözlüm şimdi inanmak istediğimiz tek şey var. Oda gittiğin yerde meleklere şarkı söylüyor olman.
Şimdi umuda takılıp kalmasak ta hala ve her zaman dualarımız seninle olacak.
Cennet çocuklarına şarkılar söylerken sen bizlerde buradan eşlik edeceğiz sana.
Güle güle sürmeli gözlü, kocaman gülüşlü, dev adam.
Yolun gibi alnında açık olsun.
Cennette bulaşmak dileğiyle hoşça kal…
