Türküleri yeniden anladım
Her şeyi yeniden…
Bilsem ki çıkacak özüm özünden
Bilsem ki son nefesimin nasibi olacak kolların
Yine severdim seni
Her gün yeniden…
Bugün yüreğimin küreklerine asıldım son defa. Sığ sulardan öteye geçemiyorum. Bir yıldız kayıyor içimden, bir aşk bitiyor bağıra çağıra ama yalnızca bakıyorum. Her baharın ardından bir afet geliyor, her gülüşümün noktası bu deli hüzün. Ağlamak ve ağlamak evet… yine en kolayı!
Bu kez dedim ki kendime: Bırak toplama dağılan parçalarını. Bu şehir her vurgunda seni de içine alıp yok olmuyor işte, bak! Aksine bir efkarın daha çok gözüne batıyorsun, battıkça batıyorsun. Sonra bir gece, hayat duvarlarına: Dikkat! Yalnızlık var, diye yazarken buluyorsun ellerini. Kanadını kendine çarpa çarpa kanatan kuşlar gibi, bir aşka inanmanın bedelini yine kendine ödetiyorsun. Oysa hak değildir aşk, yalnızca bir hak ediş muamması …
Yalnızlık damıtılmıyor, bugün anladım. Atılan, tadılan her şey ama her şey yalnızlık. İki ucu dipsiz hüzünlere çıkan hiçbir soruyu, umutların hatırına soramıyorum. Öyle engebeli bir yol ki mutluluk, kendimi bir düzlüğe çıkarıp duramadım ayakta, ben buna yanıyorum. Oysa tanıdık bir vurgun değil mi bu adını üstatlardan, sancısını aşıklardan almış ayrılık. Aşkla dolar ve yine aşkla asilleşir insan kalıpları, sevdası çekildiğinde geriye kalan yalnızca bir ‘dara’ dır diyen ben değil miyim?
Şimdi hissiz bir susuşu göğüslüyorum. Şimdi, soğumuş elimi mesken tutan resmini, yıldızsız geceler gibi zifiri gözlerini, nerede unuturum onu düşünüyorum. Diyorum ya; göz göre göre bitiyor bir aşk, yalnızca bakıyorum.
Sevda terliydi, soğuk suyunu verdik. Serinletecektik meğer hasta etmişiz…
] ]
