sustuk... nedenini tahmin bile edemeyeceğimiz
kadar sükunet içinde dillerimiz. hiç birbirimizin olamadık mı diyorum kendime? soruları cevaplıyorum.. rüya mıydı, yanlış mıydı, yalan mıydı, göz yanılması mıydı benimkisi... mecnun gibi görülürdün, öyle bir aşktı ki seninki diğerlerinin aşkını alt üst etmen bir bakışınla gerçekleşirdi.. göz yaşların... göz yanılması mıydı benimkisi?
yoruldum...
hani çok severdik, ayrılık ölümdü hani.. bu kadar çabuk mu kurtarabildik kendimizi.. yani bu durgun denizin gemileri fırtınada nasıl sağ salim limana ulaştı?
ne kadar da güvenmişim sevgine, ne de aldanmışım dünyanın sahte hislerine.. şimdi gelsen ve desen ki sevdim seni.. inanır yine bu kalp, bilirim. kadın kalbi ne de olsa.. söylenecek çok söz yok ona. inanmaya odaklı programlıyor kendini..
yani... ağlayasım var. aptallık bu yaşananlar.. sen prens ben pamuk prenses... masaldan kovulmuş bir kül kedisi karakterini yaşıyor benliğim. ve hala içimden bir ses: 'gel artık' diyor sana!!!
gel artık.. sana inanacağıma o kadar eminim ki... tüm cümlelerine kulaklarım ikamet edecek. söyleyeceklerin havada kalmayacak.. korkuyorum
sensizlikten...
içimden bir ses ' gel artık' diyor.. kalmadı takati.. gel artık
korkuyorum neden? güne 1-0 mağlup başlamaktan... inanmak istiyorum sevgine. bildiğim erkeğin sahte çıkması ürkütüyor sade..
yüreğime söz geçiririm geçirmesine de.. gel artık diyor içim dışım.. her yanım...
