Küçük bir çocuk nasıl oyun oynuyorken mutluysa ve oyun dakikalarının hiç bitmemesini istiyorsa ben de öyle salıncakta sallanır gibi mutluyum yanında. O çocuğun masumluğunu henüz yitirmemiş ve ne olduğundan habersiz sevgisindeki tomurcuklardan açtı kalbimde. Seninleyken hava hep güneşli, uçurtmalar bulutların arasında ve de umutlar hep yanımda.
Seni gördüğüm gün gözlerinin hiç görülmemiş mavisiyle boğulduğumu sanmıştım. Bana bakmıştın...O gözler bana bakmıştı. En maviydi gözlerin. Denizler, hatta okyanuslardan bile mavi. Mavilerden mavi. İnsanın içine işleyen, bir bıçak gibi saplanan mavi. Güzelliğiyle öldüren mavi. Hem de bana geldi. İnsanın ömrü boyunca sahip olabildiği en güzel hediye misali.
Gölgelerden çıkarcasına bir masal kahramanı, bir beyaz atlı prens ya da bir Orta Çağ şövalyesi gibi sormaksızın en derin yeri aldın kalbimde.
Kır çiçekleri gibi bir o yana bir bu yana savrulmaktan korkmadan ölesiye bir yoğunlukla, delice aşık oldum sanki. Aşkın bir yerlerde gerçekten varolduğunu biliyordum; ama bana tekrar, hiç rastlamayacağına inaırken; aşk unutulmuşluğuma özür diler gibi mavi denizleri önüme serdi, hem de tüm denizleri.
Gözlerin denizse duyguların balıklar, yosunlardı ve tüm doğallıklarıyla yine sen de saklıydı. Gözlerine inanamıyordum ilk başta ama şimdi içime buram buram sinmiş, uçsuz bucaksız bir sevgi gibi.
İster fırtınanın kendisi ol, ister lodos. Sen mavi hayatsın benim için. Senin için aşktan, aşkı göze almaktan ve kalbimin yeniden kırılma ihtimalinden korkmuyorum.
Seni ihtimallerinle seviyorum, hayatı sevdiğimden çok. Ama maviliğini; en maviliğini; mavilerden maviliğini daha çok seviyorum. Hem de her şeyden çok!
