Sabahın ilk ışıkları yükseliyor arşa, bomboş sokaklar henüz... Yerleşik yaşantılardan iz yok, omuzları yükten çökmüş insanlar uykularının son demlerinde şimdi, hayatın başlayacağının habercisi birkaç küçük işaret ve sabahın ilk ışıkları...
Bense durmuş seyrediyorum bu karşı konulmaz düzeni, olacakları görüyorum... ta ki başımı kaldırıp gökyüzüne bakana kadar,sabah serinliğini taşıyan rüzgar içimi ürpertene kadar.. Baktığımda görüyorum ki her şey, sıradanlaşan ve bildiğimizi sandığımız her şey, karanlıkta güzel, ilk varoluşlarında.. En güzel anı ilk oluşunda saklı fakat herkesin gördüğü gözden bakınca herşey aynı ve sıradan.. Benim karanlığım gece olmamalı ama, gecede görürsem bunları uyandığımda unuturum belki.. Gördüklerimi unutmayacağım yerim, karanlığım, içimde aslı aydınlık görünüşü karanlık olan yüreğim.. Çünkü tıpkı görünen karanlığın içinde parlayan yıldızlar gibi onun da aslı..
Ve artık değiştiriyorum baktığım yeri ve kendi yıldızımı bulana kadar soruyorum kendime, gün ışıdığında bulmuş olacağımı biliyorum ki o zaman alışılmışlıklarımda kaybolmayacağımı da...
En güzeli, doğduğu anı çünkü her şeyin ve yürek insanda tümünün aslının barındığı yer..
İşte bu yüzden yüreğimizdeki ışığı bulduğumuz an, sıradanlıktan koptuğumuz an olacak..
