Yani varolmak çabasında kırılgan yaşamlara tutunmalıyız mecburen. Başlangıca adımlarımızı atmamız gerektiğinde girmeyi reddettiğimiz bedenden kurtulmamak uğruna daha bir kavramadayız kendimizi.
Arınmak istediğimiz dünyeviyatın aslını anlamamakta ne kadar dirensekte madde yok oluyor yolun sonunda, olmamış oluyor olmayan, susmamış oluyor hiç konuşmamış olan.
Yani her 'yok'a bir 'var' bulunuyor sonunda. Kimse kimsesiz kalmıyor kimsesizler dışında.
Kendi adımlarımızda bir sebep telaşı saklanıyor daima, her yöne bir gerekçe, her sınıra bir dilekçe isteniyor zamanla. Boşluğu dolduran hacmimin gasp ettiği alan hesaplanıp cepleri boşaltılıyor ölmüş bedenimin.
Sonra ruhlar oturup mahşerin sofrasına, zar atıyorlar biraz sevap uğruna. Ve kar kazandıklarından ziyade, kumarın bıraktığı günahları aralarında pay edip tekrar giriyorlar hesap sırasında kuyruğa.
Bir 'var'a bir 'yok'u değişiyorlar yani, sonunda hiçbirşey değişmemiş olsada.
