Beyaz Dilek - (Çe) 1

Bugün yalnız yağmura tahammül edeceğim; Ta boğazıma kadar çıkan deli yağmura. Tüyüme horozdan çok itimat edeceğim, İtimat edeceğim şu belalı yağmura. Ruhumu bayrak yapıp ben teslim edeceğim Asılmış bir adamın iki eli yağmura. Bugün yalnız yağmura tahammül edeceğim. Bir tren ışığına, güneşe çekmek seni Ve bir şehir yaratmak, ruhundan Gülce diye. Parçalanan gemiyi ve yırtılan yelkeni Katıvermek sessizce söylenen bir türküye. Ve sonra bir köşede öldürmek ölmeyeni Ve son vermek bitmeyen, bu bitmeyen şarkıya, Bir tren ışığına, güneşe çekmek seni. Sana tavuskuşunun içime girdiğini Son, en son söz olarak söylemek istiyorum. İçime girdiğini, tüyünü yolduğunu Son, en son söz olarak söylemek istiyorum. İçimde tavusların bir bir kaybolduğunu, Bana da bir çift ak kanat kaldığını Son, en son söz olarak söylemek istiyorum. Peygamber çiçeğinin aydınlığında ara Sana doğru uzanan çaresiz ellerimi. Sırrımı söylüyorum vefakar balıklara: Yalnız onlar tutacak bu dünyada yerimi. Koyverip telli pullu saçlarını rüzgara, Bir çocuğun ardına düşen heykellerimi Peygamber çiçeğinin aydınlığında ara...

Ayşe AKKOYUNLU...

Takip Et

İtiraflar 2 dk okuma 27 Eki 2007

Bir şeylere tevessül etmek zor, hayat zor, hüzün ve yalnızlık...Bu yüzden dikiş tutmuyor acılarımız.Oysa ben hep yalnızlığı oluruna bırakmıştım inadına, yere her kapaklandığımda.Anlatamadım susmanın ne kadar da büyük bir nimet olduğunu.Kabuk bağlamış yaralarımızla oynanıyordu ne yazık ki...Bu yüzden yıkıntılarımız hep muamma...
Hadi bana anlat, kendi yalnızlığında ve suskunluğunda kaybolur mu hiç insan?..Konuşmak istesen de sesini duyuramadığın oldu mu hiç ya da konuşacak birini bulamadığın anlar?..Hep hayatın yorgunluğunu sırtlanıyorduk halbuki.Yaşamaya zorlamalıydı seni biri...Biri dur demeliydi...
Hüzünlüyüm çünkü; yine akşam oluyor ve yine hayatımdan eksilen bir sayfa.Yine anlatamadım kendimi ve bir şeyler katamadın kendimden hayata dair...Geride bıracaklarımın telaşı yormuyor artık beni müteessir de değilim çünkü; asıl hüzünlü olmak yoruyor beni.Yazık ki; mecalim yok ve ne acıdır ki; savaşmadan yorgunum...
Bizde alıştık nihayetinde tekrar tekrar tekrar ayaklanmaya ve yine en nihayetinde şiirlere sığdırdık yıkıntılarımızı, musikişinaslardan işittiğimiz nağmelerle...Durup gözlerimizin mahmur bakışları eşliğinde...
Bende incinmesinden korktuğum için salıverdim ortaya sevginden müteşekkil kalbimi...Neden bu serzeniş ki benden, beni derinlerden yaralar?..Gizemliymişim ve de farklı...Nedendir bilemiyorum...Hangi yanımdır beni farklı kılan?..Seriliyor önüme son pişmanlıklar hiç nihayet bulmadan lakin; keşkeleri sevmem ben kalbim...Bir an durulsam diyorum sonra.Bilmem!.. Becerebilir miyim yalnız başına?..Belki...Taki; ben uslanana dek...