Seni gönlüm kadar değerli bildiğim hiç hatırlayamadığım ve unutamadığım ilk andan bugüne kadar, düşünmem gereken yani zamanımın sonsuz küçük sağında ve sonsuz küçük solunda ve tabi o anda düşünmek uzağımda da olsan ne güzel!
Aylar sonra belki aynı şehirde, yine seninle: yorgunum. Yorgunluğum; seni uzun uzun düşünmemden, hep uyumak isteyişim; senden ölüm sessizliği ve yalnızlığı ile sensizliğe alışma isteğimden, sensiz Konya’dan bir çığlık gibi sessiz, acılı ve ani gelişim Ankara’ya; acınacak sensizliğimle sana sığınmak isteyişimden.
Gönlüne gönlümün yanaşamadığı sevgili; seninle yine aylar sonra aynı şehirde olmak gönlünde belki gözlerinin, düşlerinin, düşüncelerinin benden çaresiz kilometreler boyunca uzakta olması ancak biraz önce verdiğin nefesini şimdi benim alıyor olmam acılı bir sevinç bırakıyor senin olduğun garip, küçük yüreğime..
Yorgunum, çaresizim, çıkmazlardayım, bilinmezlerdeyim, bilinmezlerin ne olduğunu bilmeden.. Gecenin en karanlığına da dost’um yine bu gece!
Sensizim; ağlamaklı ve yapayalnız..
Seninleyim; bütün hücrelerimle her daim.. ve yine aylar sonra belki aynı şehirde; yine sensiz, seninle ve hep senin…
