Günümüzde aşk acısı olarak nitelendirilen derin ve yakıcı duygular, insan ruhunu sarıp sarmalar, bireyi derin bir boşluğa sürükler. Özellikle bir ilişkide terk edilmek, değersiz hissetmek veya sevdiği kişinin ilgisizliğiyle karşılaşmak, insan kalbinde tarifsiz yaralar açar. Ancak bu acıların kaynağı, zannedildiği gibi sadece "aşk" değildir. Asıl sebep, insanın yaratılmış bir varlığı, Allahın yerine koyarak ona gereğinden fazla anlam yüklemesidir. Bu durum, kişinin kalbinde şirk denen derin bir boşluk ve acı bırakır. İnsan, yaradılışı gereği sevgi ve bağlanma ihtiyacıyla dünyaya gelir. Ancak bu sevgi, doğru yönlendirilmediğinde, yaratan yerine yaratılanlara yönelir. Bir insanı, bir sevgiliyi ya da herhangi bir varlığı hayatının merkezine koymak, Allaha ait olan bir sevgiyi ona yöneltmek, kalpte huzursuzluk ve kırgınlık oluşturur. Çünkü Allah, kalplere bu acıyı, insanı doğru yola çağırmak için koyar. Kuranda Hac Suresinin 31. ayetinde şöyle buyrulmaktadır:
"Kim Allah'a ortak koşarsa, sanki o gökten düşmüş de onu bir kuş kapmış veya rüzgâr onu ıssız bir yere sürükleyip atmış gibidir."
Bu ayet, insanın yaratılmışlara olan bağımlılığının sonuçlarını çarpıcı bir şekilde tasvir eder. Gökyüzünden düşen ve rüzgar tarafından savrulan bir insan gibi, kalpte Allah sevgisi yerine başkasına verilen sevgi, bireyi bir girdaba sürükler. Kişi birinden diğerine savrulur, kalbinde huzur bulamaz ve her seferinde aynı boşluğu yaşar. Günümüzde romantizm adı altında sunulan aşklar, büyük beklentilerle başlar ve çoğu zaman hüsranla sonuçlanır. Sensiz yaşayamam sözleri, sıkça söylenip tüketilen, anlamını yitiren ifadeler haline gelmiştir. Bir kişi bu sözleri, önce birine, sonra başkasına fısıldar. Öte yandan terk edilen kişi, bu boş sözlere inanarak yıkılır. Ancak burada sorun, terk edilen kişinin kendisi değil, onun kalbine yüklediği yanlış anlamdır. Sevgiliyi, hayatının merkezi yapmak, ondan her şeyi beklemek ve sonsuz bağlılık duymak, insanı büyük bir çıkmaza iter. Bu beklentiler, zamanla hayal kırıklığı ve acıya dönüşür. Çünkü hiçbir yaratılmış, Allahın yerini dolduramaz ve insana mutlak huzur veremez. Kalpte duyulan bu derin acı, aslında bir uyarıdır. Allah, insanın kalbini, sadece kendisini sevmek ve Ona yönelmek için yaratmıştır. Bir başkasını, Onun yerine koymak, kalpte çatlaklar oluşturur. Bu çatlakların yarattığı boşluk, ancak Allah sevgisiyle dolduğunda iyileşir. Allaha yönelmek, insanı rüzgârın savurduğu bir yaprak olmaktan çıkarır. Onun sevgisiyle güç bulan bir kalp, asla yıkılmaz ve değersizlik duygusuna kapılmaz. Çünkü Allah, kullarını yaratırken onları eksiksiz ve değerli kılmıştır. İnsanın değeri, yaratılışında ve Ona olan bağlılığındadır. Bu noktada, çözüm çok nettir: Allaha dönmek ve Onun sevgisine tutunmak. Allaha yönelen bir kalp, artık yaratılmışların sevgisine bağımlı olmaz. Sevgi, Allah için olduğunda değer kazanır ve insanı yüceltir. İman sahibi bir insan, sevdiklerini de Allahın bir tecellisi olarak görür ve onlara yüklediği anlamı doğru belirler. Kalpteki boşluk ancak Allah sevgisiyle dolar. İnsan Ona sığındığında, ne rüzgar savurabilir ne de hayatın çalkantıları yıkabilir. Dünyada yaşanan her ilişki ve duygu, geçicidir. Ancak Allah sevgisi ebedidir ve kalpleri huzurla doldurur. İnsan, kalbini Allaha yönelttiğinde, hayatındaki tüm ilişkiler doğru bir dengeye oturur. Sevgiliye duyulan sevgi, Allahın bir nimeti ve tecellisi olarak görülür. Kalbin merkezinde Allah olduğunda, hiçbir acı insanı yıkamaz, hiçbir ayrılık insanı çaresiz bırakmaz. Allahı çok seven, Onun tarafından da sevilir. Onun sevgisi, her şeyi güzelleştirir ve insana ebedi bir huzur verir. Şu söz, bu hakikati en güzel şekilde özetler:
"Düştüğün yerden kalk ve Allaha sıkı sıkı sarıl. O zaman ne yere düşersin ne de rüzgar seni bilinmeyen bir köşeye savurur." Kurtuluş, Allaha yönelmekte ve Ona sığınmaktadır. Böylece insan, hem dünyada hem de ahirette huzuru ve mutluluğu bulur. Kalbinizdeki boşluğu Allah sevgisiyle doldurduğunuzda, hayatınız anlam kazanır ve gerçek mutluluğa erişirsiniz.
YZ
