Arayış içindedir ruh,
Nereden geldim, neredeyim, nereye ve neden diye sorar durur.
Duymazsın sesini çoğu zaman,
O haykırışı bilmezsin bile
Çünkü içindeki dünya aşığını dinlersin hep,
Kapılıp gidersin dünyevi hislere.
Gün gelir diğer sesinin varlığını bile unutursun,
Bir fısıltının da ötesinde kalır kulaklarnda..
Oysa ruhun aramakta özünü,
Dön bir bak bana diye beklemekte.
Asıl iş duyacaklarına alıştırmakta kendini,cesaret etmekte...
Dünya sesini duymak kolaydır çünkü işimize gelir,
Oysa ruhun özünü duymak öyle kolay mı?
Ya duyacaklarını hazmetmek, kabullenmek?
Aradığını bulmak kadar taşımak da önemli,
Peki hangimiz bu kadar yürekli?
Neredeyiz, nereye gideriz biliriz de,
Asla yanaşmayız nedeni düşünmeye ve özümüzü bulmaya,
Kapılmak güzel nasılsa hayata..
Oysa hepimiz de sağırız, körüz ruhumuza,
Bir o kadar açığız dünyaya..
Peki ne zaman cesaret edebilir insan arayışına?..
