NERDEN ÇIKTI BU SAĞSOL


Babam yine geç vakit geldi pazardan; ertesi gün bayram. Yeni giysileri, ayakkabıları görmek için sabırsızlanıyoruz.
Özellikle ben, artık ayakkabısız bir bayram geçirmek istemediğimden bir an önce görüp rahatlamak istiyorum.
      …

Beyaz şeritli kara kıl heybenin iki gözü de hıncahınç dolu. Ayakkabılar, şipşipler, ceketler, keçiboynuzları, kestaneler. Babam heybenin yiyecek gözünü ortaya döktü, boş gözle de giysi kısmını sarıp sarmaladı köşeye koydu. Bizde bir şaşkınlık; sessiz sessiz bakışmalar. Tam anlamıyla “Hoppala” lık bir durum.
Neymiş efendim? Sabah giyilecekmiş de, uğuru kaçarmış da. Hiç değilse şöyle bir renklerine baksaydık. Anama “Hee, pek yavızmış” dedirtip kalitelerini onaylatsaydık.
Ne gezeer! Babamın kararları kanun hükmünde. Ben de daha küçüğüm “Babamın da bilmedikleri çıkar” dönemi öncesi “O her şeyi bilir” döneminin sonlarında var yokum. İstesem de beni pazara götürmüyor. Bazı bazı ısrarcı olayım, diyorum:
- Buba, ben de gelem bobuç için.
- Ben alırııım; ölçünü bilmeyom mu?
Bilir tabi de, uzmanlığı daha çok kara lastik üzerine. Büyük gelirse ucuna çaput parçaları sıkıştırıyor, sıktıysa önünü çakıyla boydan boya yarıveriyor. Ardından da soyuyor:
- Tam geldi demi?
Yanıtların tümü “Tam geldi” olduğu için, emin olduğu yanıtı da alıyor:
- Tastamam geldi buba!
Kaşlarının altından “Bilirim dememdim mi?” der gibi bakıyor sonra.
Artık bu bilinçten sonra, pazar pazar yorulup ceketmiş, ayakkabıymış deneyip durmanın ne anlamı kalıyor?
     
…

      Yine de bilgili bir babanın çocuğu olmak hep mutluluk kaynağım olmuştur. Neleri var? İşte bizim Mustafali, mahalle arkadaşım; hem çok zayıf doğmuş, hem de hastalıklı hastalıklı büyümüş. Yıllarca ha öldü ha ölecek, gereksiz iş yapmayalım, diye nüfusa bile kaydettirmemişler. Sonunda okul için nüfus çıkarmak gerekmiş, bu kez de ceza çıkmış karşılarına. Babası kurnaz “Cezası varsa çözümü de var” demiş; yeni doğdu diye kaydettirmiş.
Mustafali okula geldiğinde daha bir haftalık bebek görünüyordu.
Yine de öğretmenimiz idare etti. Pazarcılar öyle mi? “Amca çocuk kaç doğumlu” deyip, atıyorlarmış heybeye bebek zıbınlarını, patileri.
Bizimki öyle mi canım? Ayakkabılar heybede, heybe köşede, benim aklım heybenin içinde, babamın gözleri akşamdan giyip uğurunu kaçırmayayım, diye benim üstümde. Başka sorun yok. Gerisi uykusuz bir bayram sabahı.

     …



Benim asıl sıkıntım sağ sol karışıklığından. Şimdi gel de sitem etme. Kim çıkarmış bu sağı solu bilmem? Düpedüz ayrımcılık. “Bu işin sağı solu yok” deyin. Hepsini dümdüz edin gitsin.
Uyumadan sabahı ettim. Her bayram sabahı olduğu gibi, bir boy sırası, yaş sırası kavgası çıktı. Olağan azarımızı işittikten sonra, yaşta birinci, boyda sondan ikinci abim yine birinci sırayı kaptı. Ben hepsinde sonuncu olduğum için sıra kavgasına bile giremedim.
Herkese üst baş, ayakkabı derken sıra bana geldi. Aklım ayakkabıda.
Babam beğendiğine göre ayağıma uyacağından kuşkum da yok aslında. Baktım rengi siyah, satıcı bağcıklarından birbirine bağlamış. Babam düğümü itinayla çözdü, önce sağ ayak. Giydim. Babam ayakkabının ucunu kontrol etti. “Sıkıyor mu?” , “Sıkmıyor.” Demek tek endişesi sıkmasıymış “Güzeeel!” dedi.
Sıra öteki tekde. Eline aldı, sağına soluna iyice baktı, bir şeye şaşırmış gibi. Sonra başını kaldırıp yüzüme baktı. Anlaşıldı, ikincisi de sağ. Ortalıkta sol yok.
Ne olacak şimdi; nerden çıktı bu sağsol?