bir tutkudur yaşam

kanayan ellerimizde

sımsıkı tuttuğumuz afacan bir küheylan

dağları yıksa da ’of! ’larımız

soluğundan bin kıvılcım çıksa da gül tenimizi yakan

’olsun! ’

yaşamak en büyük tutkumuz

damarlarımızdan akan



dağ başlarında kol gezer korku

nefes aldığımız havada kan

ensemizde iki diş izi

tünemiş habersiz akşamdan

bir illetin elinde insanlık nâçâr

temizdi ellerimiz

yunmasa da altın taslarda her zaman

her dem bir rüzgar mı eser

savrulur beşer

her dem adı başka bir söylenti çıkar

’olsun! ’

canı canandan sormalı ki kıyamaz gün gibi âyân

nâdân susmalı ki şaha kalksın küheylân

’dur! ’demeli bu ’ah! ’larla inleyen gidişe

nehir akışına yol bulmalı ki dursun bu heyelân


görevimiz yaşamak

değilse etmeyiz kadere isyân

azîzsin

şikayet etsek de geçilmez senden ey can