...


Eğer…
     Ücreti mukabilinde bir sözümüz işte ‘eğer.’ Ya şartlanmışızdır ya da düşünmekle uygulamak arasında kalmışızdır ya hani… Amaçları düşünüp, amacımızı unuturken, gözümüz farklı turnikelerdeki ilginçliklere takılınca dilimizden düşüverir… ‘Eğer … , … .’
Aklımızın bir köşesinde bizden haber bekleyen fikirlerimizdedir kimi zaman da… Hesaplar, planlar, projeler… Hemen sözümüzün arkasına saklanırlar hepsi de…
Ah şu hayat işte… Rengarenk temalar arasında denge kurabilme sanatı…


Acaba…
     Korkularımızın rüzgârında dans etmek… İhtimaller dâhilinde varsayımlarla, yaşanılası anları iğreti zamanlarla değiştirmek... Neden yaparız ki bunu?... Hiç bal şerbetine turşu suyu konur mu? Hem de Ballar Balı’nın şerbetine… Masumdur aslında bazen sebeplerimiz. ‘Ya şöyle olursa, böyle kalırsa, bu halde giderse… İleride şunları yaşarsam…’ Elimizde bir hikâye kitabı var; okudukça onu tekrar yazıyoruz… Ama olay örgüsünü değiştirmiyor, hayallerimizi büyütüyoruz…
     Kuşku tohumlardan vesvese yetiştirmek hiç de zor değil…


Keşke…
     Yapamadıklarımızın özlemiyle yaşarız ya hani hep... Tüllenen umutları, kendi mîmarîmizle takas ediveririz beş dakikada... Severek isteyerek yaptıklarımıza sırt dönüveririz ya hani… Sezgilerimizin ve seçkilerimizin omurgasını kırarız… ‘Kader’ deyip durduğumuz -bizce- muammalar güneşinin altında kendi gölgemize sığınmaya çalışırız… Ya kendimizi saklamaktır amacımız aslında, ya da yaptıklarımızı… Başkasına değil… Yine kendimize karşıdır bu körebe tarzı oyunumuz… Hatta biz bile bilmeyiz bazen, itiraflarımızı ‘öcü’ sandığımızdan… Arkamız maziye dönük ye hani, ona duyurmadan fısıldayıveririz usulca…
     Her şey o kadar basit ki aslında…
     Ver elini… Avucumda gönlüm var çünkü…

...

(Devam Edecek...)