- Baba, manitayı gördün mü?

- Gördüm. Güzel manita yapmışsın.

- Eyvallah, baba.

Babaya göstermesi gerekiyordu. Gösterdi. Göstermese kahrından ölecekti. Ölmedi. Babanın tek kişilik jüri üyesi olduğu, güzellik yarışmalarına katıldığını sanıyordu. Babanın alt yapısının kuvvetli olduğuna karar veriyordu. Babanın onayını alması, onun adına önem taşıyordu. Geç vakitlerde bile babanın, neler düşündüğünden habersiz yaşıyordu. Babaydı. Bir kere de karar veriyordu.

- Çok babasın.

- Hayır. Ben tekim.

- Sen öyle zannet.

Babanın genleriyle oynuyordu. Canı istediğin de mısır taneleri gibi çoğaltıyordu. Ama sürekli olarak, çoğaltmak istemiyordu. Arada sırada olan sevdasını dile getiriyordu. Dillenen sevdası karşısındaysa mutlu olduğu hissine kapılıyordu. Ruhunun derinliklerinde saklı olan ne var ise ortaya çıkarılmasına seviniyordu. Keşfediliyor olduğunu sanıyordu. Yeniden doğmanın böyle bir şey olduğunu zannediyordu.

- Baba, temizleyelim mi?

- Temizleyin. Kurusıkı olmasın.

- Yaş bırakırız. Emrin olur.

Babaydı. Ne diyorsa, harfi harfine yerine getiriliyordu. Kelimeler kusursuz olduğun da cümle de sıkıntı yaşanmıyordu. Hayatında bir kere giymemiş olsa bile çizmeyi seviyordu. Geometri konusunda da sıkıntı yaşamıyordu. Kendi çapında eğleniyor ve eğlendiriyordu. Altından girip üstünden çıkması da anlamlı oluyordu.

- Evlat. Kendine çeki düzen ver.

- Hayır.

- Evlat. Laf dinle.

- Hayır.

Hayırlı evlattı. Her halinden belli oluyordu.

Babalar gününüz, şimdiden kutlu olsun.

Babamın oğluyum. Yer üstündeyken inkâr etmediğim, yer altındayken dualarımı esirgemediğim…