Heyecandan yüzümde oluşan kızarıklığı fondötenle bile yok edemiyordum. Bu giyip çıkardığım beşinci kıyafetimdi. Bavulumun üstü, yatağım, yerler her yer çıkarıp attığım pantolon, etek ve gömleklerle doluydu. Olmuyordu hiçbir şey yakışmıyordu işte off off...


Benim için çok önemli bir gündü. Yabancılarla bir iş yemeği yiyecektik ve bu iş benim hayatımı etkileyecek, değiştirecek kariyerime devam etmemi sağlayacak bir işti. Üstelik taptığım hocam da bana destek vermek için orada olacaktı ancak bir yandan da beni gözleyecek, konuşmalarımdan oturup kalkmama kadar her şeye eleştirel bir gözle de bakacaktı, biliyorum, huyu bu çünkü.


Bir haftadır Mısır'daydık. Fena sayılmayan bir otelde kalıyorduk. "Fena sayılmayan" diyorum çünkü sadece odaların olduğu koridor ve yemek kısmını keşfedebildim. Bir haftadır tek yaptığım yemek için aşağıya inmek ve çalışmak için tekrar odama çıkmaktı. Araştırmamızda hiçbir açık bırakmamak ve mahçup olmamak için sürekli çalışıyor, Mısır şirketlerinden aldığımız raporları ve anketleri inceliyordum. İşte bugün, yani büyük gün de Mısır'ın en büyük şirketlerinden EMC yetkilileri ile şirket çalışanları üzerinde araştırma yapabilmek için görüşecektik.


Yemek salonuna indiğimde hocam masada oturuyordu. Yanına gittim ve elimdeki tüm raporların, özetlerin içeriklerini kısaca ve son kez açıkladım. Hocam "tamamdır hazırız, kabul edecekler merak etme. Hem unutma kabul etmeseler bile biz öyle bir araştırma yapacak ve öyle bir rapor hediye edeceğiz ki Mısır literatürüne, kabul etmedikleri için pişman olacaklar" dedi ve güldü. Beni rahatlatmaya çalışıyordu, sağolsun. Ve işte kapıda yetkililer göründü ayağa kalktık, selamlaştık ve yemekle beraber sohbete başladık.

... ... ... ...


Saat 3'ü gösteriyordu ve soğuk otel odasındaki yatağımda hüngür hüngür ağlıyorum.


İşi aldık, kabul ettiler ve yarın anketlerimizle şirkette olacağız. Araştırmamız tüm hızıyla hatta hızına hız katarak devam edecek. Elde ettiğimiz bu başarıdan başım dumanlı. Kendimde değilim resmen, "işte bu işte bu benim" diye çığlık atmak geliyor içimden. İşte ben, işte hayatım boyunca gerçekleştirmek istediğim bir proje işte başarı işte haz...Kafamdan 3 yıl sonrası için planlar geçiyor. Bunu da yaparız, bunu da alırım, burda da yayınlanırsa çalışma tamamdır v.s...


Yemeğimiz bitmişti, misafirlerimizi uğurladık ve kabul edilmiş olmanın verdiği gururla gerine gerine sohbete başladık hocamla. Sırtıma bir el dokundu, irkildim. 'Yaren' dedi. Bu sesi asla unutmam, ismimin bu söylenişini asla silemem zihnimden. Arkamı dönemiyorum, çakıldım kaldım o omzumdaki elin altında. İnanmak istemiyorum hayır olamaz. Bunca seneden sonra, bunca aradan sonra böyle bir günde, bu ülkede, bu otelde, olamaz, olmamalı...


Sizce hayat sizin 40.000 kere 'olamaz, olmamalı' demenizi anlar mı? Sizce hayat her şeyin yolunda gittiği bir anda mutluluktan, gururdan ayaklarınızın yerde olmadığı bir anda sizi öylece havada bırakır mı? Sizce hayat yıllar yıllar sonra 'unuttum ya' dediğiniz ilk ve son aşkınızı dünyanın bambaşka bir yerinde yanında eşi ile tatile gelmiş bir şekilde karşınıza çıkaramaz mı? Peki, siz kabuk bağlamış yaranızın kabuğunun aniden çekilip, yeniden kanamaya başlaması gibi kanamaz mısınız, anılarla boğuşup nedenlerle savaşmaz mısınız? Hadi diyelim hiçbiri olmadı peki sizce hayatın oluşturduğu tesadüflere aklınız erebilir mi? Benim ki ermiyor...