Beklemek, hiç ilerlemeyen bir zaman diliminde… Nasılda çaresiz…
Durmadan geri döneceğin anı bekliyorum, biranda işte yine buradayım demeni… Her gün kalp kırıklığı oluyorsun, ne çok kalbim var diyorum kendi kendime, ne çok… Bazen gün içinde aynı hayale birkaç defa kapılabiliyorum mesela, birkaç defa kırılıyorum senin tarafından. Belki de en kötüsü, sen bilmiyorsun!
Sıradaki şarkılar senden bana geliyor, şiir kitabından rastgele seçilecek mısraları sen okuyorsun bana ve ne zaman mutlu olsam gerçeği hatırlatıyorsun…
Herkes eksik, senden bahsetmediğim cümlelerin sonu gelmiyor… Oysa bilmelisin ki her şey yolunda, uzun zamandır yaşamadığım bir dünyanın içindeyim, biraz yabancı, biraz ürkek; ama buradayım işte dedirtebilecek kadar canlı… Odamda her şey değişik oysa, ben buradayım; sen nerdesin?
Özlemek değil bu, şöyle dolu dolu burnumda tütmüyorsun. Keşke özlesem seni, keşke oturup saatlerce ağlasam da böyle yarım kalmasam. Demek can yarısı bu oluyor, özleyemeyecek kadar seninle bütün; ama bir o kadar eksik.
Canımın yarısı, gel kapla tüm odamı, çık aklımdan. Bu eziyet! Bu işkence! Çekilecek gibi değil bu yarım yamalak sevinçler, varlığın yokluğundan zor olamaz, tüm yalan dolanlarınla gel yer et içimde…