TAKVİM YAPRAKLARI

Her sabah işime geldiğimde ve masamın üzerinde duran takvimimin günlerinden bir tanesini daha yuvarlak içine aldığımda anlıyorum, hayatımızın ne kadar çabuk geçtiğini. Babamsız geçen günlerimin çoğaldığını, onu ne kadar çok özlediğimi, onsuz geçen günlerimin ne kadar çok olduğunu takvimimden bir gün daha azaltınca anlıyorum. Bu yuvarlak daireler o kadar çoklar ki, dönüp baktığım zaman hayatımdaki eksik yaşanmışlıkları hatırlatıyorlar. Tam 7665 gün, bu 7665 günün bana kattığı çok şey var tabi, ama bir o kadar da kaybettirdikleri de…
O her yuvarlağın içinde binlerce hüzün, acı, keder, mutluluk, sevinç, gözyaşı dolu. Onlara her baktığımda yalnız geçen günlerimin ne kadar çok olduğunu anlıyorum, tek başına yaşanmış binlerce gün görüyorum, binlerce keder, binlerce yalnız Eylem görüyorum…
Ve yine bir gün daha kayıp gidiyor hayatımızdan. Ve ben bu yuvarlağın içine yine yalnızlığımı bırakıp, yarını umutla bekliyorum. Hep o 7665 günde olduğu gibi… Yarınlardan umutlarımı beklemeyi hiç eksik etmedim. Çünkü ne geçmişteki yaşanmış kötü olaylarla mutlu geleceğimi kurabilirim ne de bugünü yaşama derdi ile… Yaptığım tek şey yarına umutla bakmak, çünkü başka yapabilecek hiçbir şeyim yok. Yarın gene yalnız mı olacağım bilemem ama yuvarlağın içindeki onca yalnızlıklara baktığımda içimdeki kırıklığı, kendini yalnızlığa mahkummuş gibi hissetmeyi ifade edemem.
Takvimimdeki yaprakları “ işte yalnız geçen bir günüm daha” diyerek her daire içine alışımda, her gün yalnızlığımı hatırlatıyorlar bana. Ama yarını görebilmem için ne kadar acı verse de, bu rakamları daire içine almam gerekiyor. Yarınlarım diyebilmek için, ufakta olsa BİR UMUT besleyebilmek için…




12.Ocak.2008