GÖLgen gönlüme DÜŞtü...



UYUYORdum;
Zifiri karanlıkların en karasının
koynunda.
Yünle,elyaf arasındaki farkı,
öğrenen tenim,
uzanırken
yıldızdan beşiğinin
döşeklerinde.
Bilinmeyen sırların
derin kuytularındayken
hemde...
Ansızın,habersiz,
BİRDENbire...
GÖLgen düşüme DÜŞtü!


YÜRÜYORdum;
Sırtımı dayamışken güneşe,
SAĞ yanım yağmur,
SOL yanım kurak...
Balık tutan amcalara,
selam olurken bakışlarım.
ÜLKEM kadar eski...
ÜLKEM kadar güzel...
mekanların önünde.
Bacaklarım; emekleyen
bebeler acemiliğinde.
Terime süt karışmışken,
hemde...
Ansızın ,habersiz,
BİRDENbire...
GÖLgen cismime DÜŞtü!


YAZIYORdum;
Nice aykırılıklarla,
yaşanmış...
Nice mübahlarla,
Yaşanmamışların öyküsünü,
Şiircesine...
Yalnızlıkların,kederlerin,
Adı unutulanların türküsünü,
Samimiyetçe,destancasına...
Ciğerlerimin buğusu,
Hecelerimi pişirirken,
hemde...
Ansızın, habersiz,
BİRDENbire...
GÖLgen dizeme DÜŞtü!


YAŞIYORdum;
Nerede,nasıl,kiminle?
Hiç anlamı olmasa bile.
Tanımadığım her insanı ,
DOST gibi...
Her dostumu yeni tanır gibi,
severcesine...
Anıları değil yalnız,
İnsanları biriktirerek,
hemde...
Ansızın,habersiz,
BİRDENbire...
GÖLgen gölgeme DÜŞtü!
GÖLgen gönlüme DÜŞtü!



19.09.2008
Esra Leyla Oruç