DEMİR PERDENİN ALEVDEN ÇERÇEVESİ
__ TAMAM! dedi kadın;
Fiyatta anlaşmışlardı. Kırk milyona fit olmuştu iki tarafta. Kadın; arabanın penceresinde yaşamın bok kokan havasına çevirdiği poposuna süzülen gecenin karanlığından sıyrıldı ve hayatın anlamını yüklediği kalçalarını savurarak, cehennemin kapısını açtı. Şoför koltuğunda oturanla yaptığı pazarlığın karşılığını vermek üzere kendini ter kokan uyuşukluğa bıraktı. Şeytanın alev alev yanan kolu hemen boynuna dolandı ve teninin yakıcılığı tüm bedenini kavurmaya başladı. Eriyen bedeninden sızan ruhunu emebilmek için günahkâr ağız kadının dudaklarına yapıştı ve elinden kaçmasın diye sımsıkı sarıldı. Yaptığı yaşam pazarlığının karşılığını tümüyle, hatta fazlasıyla almaya çalışan adamın fark etmediği ya da gözden kaçırdığı bir ayrıntı vardı. Kadının damarlarında gezen korku tohumları ve onun büyüttüğü nefret. Nefret ki; tüm erkeklere duyulan. Kendini bildiğinden beri hissettiği ve giderek büyüyen korku ve nefret…
     Kadının yaptığı tüm pazarlık aslında ölümle yaşam arasındaki ince çizgi üzerinde yapılıyordu. Arabanın egzozundan havaya karışan mazot kokusu pencereden arabadaki çürümüş yaşamların ekşimtırak kokusuyla bütünleşiyordu. Sıcaklığın verdiği uyuşuklukta şoför makamındaki yağ kütlesinin buz gibi soğuk kolu kadının bacağına düştü ve yaşamın ıslak dokunuşu bacağının kurumuş yüzeyinde yavaşça kaymaya başladı. Şoförün alev saçan dudakları arasından yanık kelimeler dökülürken kadının hissettiği tiksinti içindeki nefretin keskin yüzünü biliyordu. Çıkan her sözcüğün iğrenç yakıcılığı çarpıyordu tenine. Bacağının üzerinde hareket eden yağ tabakasının bedeninin her uzvunda yarattığı nefret ve tiksinti giderek yükseliyordu ve hissettiği gerginlik yüzüne yapışmıştı sanki. Garip bir güç hissediyordu ve tarif edemediği bir güvenle çantasının içinde, zor anlar için sakladığı bıçağa uzandı. Metalin buz gibi gerçekliği irkilmesine yol açtı.
__TAMAM! Dedi içinden.
__Pazarlık yaptık, anlaştık ve ben istemesem de bu işi yapıyorum; ama neden , kimin için insan adı altındaki bu hayvanlarla uğraşıyorum.. diye düşündü kadın.
ve tüm gücüyle elindeki bıçağı sıktı. Bıçak elini kesmişti ve avucundan kan süzülmeye başlamıştı. Ama o elindeki kesiğin bıraktığı sancıyla değilde; evrimini tamamlayamamış insan müsveddesinin ruhunda bırakacağı sancıyı hissediyordu. Kadın bunların içinde yarattığı kaosla cebelleşirken adam kadını boynundan kavradı ve üzerine doğru çekti. Dünya üzerinde yaptığı son hareket bu oldu. Kadının içinde kabaran nefret taşmıştı. Elinde sıkıca tuttuğu bıçağı tüm gücüyle adamın kalbine sapladı; ama hala hırsını alamamıştı. Adam aldığı bıçak darbesiyle kendinden geçince araba kontrolden çıkmıştı ve bir sağa bir sola yalpalayarak gidiyordu. Kadınsa hala adamın bedenine durmaksızın bıçak sokuyordu. Hırsını bir türlü alamıyordu. Araba sonunda yoldan çıkarak ağaca çarptı. Adam çoktan ölmüştü, kadınsa arabanın camından fırlamış ve kaporta üzerinde, bedeninden sızan kanla öylece yatıyordu; Can çekişirken bile adamı görmeye çabalıyor ve öldüğünden emin olmak istiyordu. Zor nefes almasına rağmen yüzünde huzur dolu bir tebessüm vardı; çünkü biliyordu ki dünya üzerinden pisliğin biri gitmişti ve artık kimseye zarar veremeyecekti. Arabanın kaportasından sarkan bedeninden toprağa kan süzülürken gördüğü son şey kayan bir yıldızdı. Son nefesini verirken ala bulanmış ıslak dudaklarından dökülen son kelimelerse:
__yaşamla ölüm arasında son duvarıda geçtim, şimdi sıra sende Şeytan! oldu.

Bitişler kekrek dudaklardan dökülen yitişlerdir. Her kelime anlamsızlığını başlangıcı olmayan bitiş çizgilerinde bulur ve kaybedişler başlar.

                              FARUK ÖZÇINAR