Geldim kollarımı açarak
Onca asırlık bir sevgi demetiyle
Ruhlara bırakılan kutsi emanetlerle
Bedenimde vicdanımla inatlaşan nefsimle

Dalgaların masum hıçkırışında
Su yüzünde gezinen şişeler içinde
Balıkların deniz enginliğinde ki seyrinde
Senden arta kalan düşlerimle şiir yazdım

Geçmişten kalan hatıratta
Kayıt altına alınan onca kitaplarda
Büyük bir özlemle yazdığım mektupta
Senin umudunu yaşadım verdiğin sevginle

Biliyorum ki artık mazi oldu
Kartpostallar sanki müzelere kondu
Hal hatır sormalar kontörle hesaplaştı
Her bir can zaruretten arta kalanla yaşadı

Sahilin sessizliğinde haykıran
Bir ahenk içinde umuda kucak açan
Nakaratlar halinde zılgıt çalan şu martılar
Senden arta kalan hasret bıraktığın nazarlar

Anam derdi ki aman oğlum
Gönlüne mukayyet ol sakın alınma
Gördüğün güzelliğe kanma adam sanma
Ruhundan habersiz dilberlerle oturup kalkma

Seçtiğin arkadaşların var ya
Hani adam olmak için yarışıyorlar ya
Sen yine onların davranışlarına asla kanma
Adam gibi adam olmadıktan sonra sen inanma

Elbet sende bir gün seveceksin
Sevilmeden meyledecek gideceksin
Gülü tanımayan güzelliği de anlamayan
Şekliyeti önceleyen cazibeyi mi seçeceksin

Dağda davarları hep güderken
Koyunlar sürüler halinde meleşirken
Gönlün dilinden bihaber olan çabanın
Çaldığı kaval nefsi meyleder ruhu öteler

Sakın hayvan deyip te geçmeyesin
Onlarda ne marifet var sen hissetmelisin
Nelere dikkat edilir muhakkak ki bilmelisin
Sen bir değersin hislerinle hep idraki seçersin