Birçok değeri inciterek yoksayarak yaşamanın getirdiği yük zihnimi karıştırıyor bu sıralar. Yalanlar, aldatmalar .. Birlikte herşeyi yaşayan sevgililer.. Herşeyi önceden yaşayıp, tüketerek sevgileri, geçen yıllar, monotonlaşan, amaçsız kalan ilişkiler.. ESkiler daha iyi biliyormuş bu işi galiba.. Artık sevgililerimizle aynı çatıda yaşıyor, beraber tatillere gidiyoruz.. Sonra ne evliliğe istek kalıyor bir hayatı paylaşmak için; ne de o ilişkiye çaba harcamaya.. Nasılsa biri gidince, bunları yaşayabileceğimiz bir yenisi geliyor ya!



Eskiden erkekler bir sevgiliyi elde etmek için mücadele vermeyi, onu bir saat görebilmek için saatlerce beklemeyi, ilk öpüşmenin heyecanını, birini sevdiğinde diğerlerini gözünün görmemesini, bir çiçeğin bir sevgiliye ne kadar değer olduğunu bilirlermiş. Bir yüzük teklif ederken beraber bir hayatı seçtiğini; bunun diğer herşeyden vazgeçmeye razı olmak, onunla birlikte olduğu için bir başkasına ihtiyaç duymamak, bir kadını mutlu etmek, onun (sadece onun) için koşulsuz şartsız her şeye katlanmak olduğunu bilirlermiş.



Artık erkekler bir kadın için dünyanın diğer nimetlerinden vazgeçmiyor. Artık erkekler nasılsa her zaman yanında dolaştırabileceğinden emin olduğu için yanındaki kızın yanında başka fırsatları da inceleyebilmeyi kendine hak görüyor. Bu kız beni beğenmezse yenisi gelir diyebiliyor. Çünkü sevgi denen şey bu kadar ucuzlaştı.



Bunun sebebi olarak da erkekleri değil, bizi kadınları görmek gerek aslında. Modernleşmek(!), daha doğrusu modern olmak adına her isteklerine evet diyen, onlarla beraber tatile giden, gecelerini sabaha kadar onlarla
geçiren, bizi elde etmeleri için hiç bir çaba harcamalarına gerek bırakmayan bizler daha sonra ne kadar uğraşırsak uğraşalım tükettiğimiz o ilişkiden, kendimizi o kadar değersiz bir parçaymış gibi sunduktan sonra değer beklemekten haz almayan, bunu bir başkasında arayan ve tabii yine bulamayan, biz kadınlarız hatalı olan. Bıraksak da eskiler gibi bizi elde etmek için çaba harcasalar, bizle beraber tatil yapabilmek için bizle
beraber hayat mücadelesi verseler, bizi bir saat görebilmek için günlerce özleseler, böylece bizi daha değerli görseler, ellerinde buketlerle beklemekten utanmadan bizimle bir hayatı paylaşmak için can atsalar daha iyi
olmaz mıydı sanki??



bu günlerde fazla mı düşünüyorum ne??:) Sil baştan mı yapsam kendimi?

Çiğdem Ertekin