Şiir

Ben liri kırık bir anındayken lirizmin
Aykırı düşler güncelinde
Eteklerindeki karanlığı henüz dökmüştü yollara akşam
Siz bırakıp artı değeri fabrikada henüz yola koyulmuştunuz
Hüznü boyundan büyük çocuklardınız kente dağılan
Bir kenti sevmek emek ister yürek ister
Kentin gözyaşlarıydı usulca yağmurlara karışan

Mavi yenilerken kendini aysız karanlık gecede
Düğün hazırlığındayken yeşil yarınlarına
Ve duramazken yerli yerinde kırmızı
Uzun bir yürüyüşten dönmüş gibiydi yorgun ağaçlar

Sokaklar çoktan unutmuştu gülmeyi
Şarkıları yoktu caddelerin türküleri yoktu
Sevinçleri yoktu bulvarların sevdaları yoktu
Ve hiçbir umuda sapmazmış gibi duruyordu kavşaklar

Fışkırırken vitrinlerden altın yaldızlı emeğiniz
Siz asla sahip olamayacağınız kadar yoksuldunuz
Yoksuldunuz yorgundunuz umarsızdınız
İnanılmaz servetler karşısında yalnızdınız
Durmadan bölüp çoğaltıyorlardı sizi
Ve çocuk gözlerinizin ucunda donmuştu zaman

Üretmek sizindi toprak onlarındı
Onlarındı üzümün elmanın tadı
Üretmek sizindi makine onlarındı
Ekonomi politik sanat onların
Onlarındı aklı özgürlüğü yaşamı insanlığın

Sokakların kalabalık sesleriydiniz şiirlere dökülen
Ekmek ve emek bir köşenizdi başköşenizdi umut
Vurdumduymaz karanlıklardan çıkar savaş
Yayılır ölüm damla dalga insanlık üzerine
Liri kırılmış bir akşamındayım lirizmin
Doğacak güneşin yaprakları hüznüme gölge