Zaman zaman aklımı kurcalayan bir şey var. Gıcık bir sivrisinek gibi tam unuttuğunuz anda tekrara ortaya çıkan rahatsız edici düşünceler var ya, işte onlardan..
Yukarıda Karadeniz var. Eski Sovyetler. Batı da Ege ve Yunanistan, doğuda Kafkasya. Oradan güneye kayarken İran, Irak, Suriye… Akdeniz ve Kıbrıs… Derken yine Ege ve Yunanistan’a varıyoruz.
Ben bilimadamı değilim. Bu konuyu araştırmış da değilim öyle derin derin.. Bu konu beni bir sinek gibi rahatsız ediyor sadece..
Bu saydığım isimlerin hepsi basından takip ettiğim kadarıyla, bildiğim kadarıyla petrole sahip bölgelere ve petrol çıkartan ülkelere ait.
Allah daha çok versin. Gözüm varsa gözüm çıksın.
Beni işkillendiren nokta bu petrol coğrafyasının, petrol çemberinin, petrol denizinin ortasında gördüğüm şey.
Haritaya bakmanıza gerek olduğunu hiç sanmıyorum. Bu petrol denizinin ortasındaki ada Türkiye. Karadeniz’de, Ege’de, Akdeniz’de millet petrol için kuyu kazıp duruyor. Sonda üstüne sonda yollayıp yeri tarıyorlar. Elin oğlu petrol boru hatları inşa ediyo, kimisi bu kuyular için taa bilmem kaç bin mil öteden gelip ölüp öldürüyo… Bu coğrafyanın ortasında Türkiye ise çorak bir ada. Çorak ve petrolden nasipsiz bir ada olduğumuzu devlet de anlamış olacak ki 80’lerin sonundan 90’ların başlarına kadar petrol aram işini epey boşlamış. Petrol arama ödenekleri sürekli azalmış. o günlerden bu güne pek bir değişiklik de olmamış bu politikada.
Bütün komşularımız petrol içinde yüzerken biz bu çemberin ortasında kup kuru kalmışız.
Takdir-i ilahi. Allah’ın işi işte. Yine de aklım ermiyor.. Bu petrol denen meret nasıl oluyor da bizim sınırlardan içeriye girmiyor… Yoksam giriyor da bize mi hissettirmiyor. Uzaylıları taşlayan Türkler beni bulursa diye mi düşünüyor..
Allah’ın işi işte. Vardır bir hayır.