Ortası kir iziyle hasarlı donlarımız mı yıktı mutlu yuvamızı? Yoksa yatak odamızın, banyomuzla ortak içine edilesi klozetimizi dayadığımız duvarları mı tek kusurlu?

Diş fırçalarımızın Türkan Şoray kirpiği halli kılları mı yaptı bize bu kıllığı?

Kılları yamultan yaşam koşulları bize iltimas geçemez miydi?

Kıvrımlarını yaz esintisine tutulmuş bir tülbent gibi okşarayarak geçen bu sorularla haşır neşirdi beyni.

Az önce okuyup, büzüştürüp attığı onun veda mektubuna ‘yataklık eden’ çift kişilik yatağın karşısındaki makyaj masasının aynasının etrafına asılı ‘oğluşunun’ çizdiği resimleri birer birer söktü. Masanın üstündeki göz kalemini aldı. Resimlerin arkasına yanıtı verilmedik soruları teker teker yazdı.

Hic de böyle bir alışkanlığı yokken elinin üstünü elbise dolabının arkasını kaplayan çıplak suntaya sürterek yatak odasının ışığını kapattı. Koridorun loş ışığına doğru yürüdü.

Anlamsızca buzdolabının kapağını açtı. Mutfağın soğuk döşemesini buzdolabının tencere duldasına sinmiş ışığı aydınlattı .

Buzdolabınının kapağını kapattı. Mutfağın ışığını açtı.

Ekmek kutusunun üstündeki kültablasının içinde kabuğuna çekilmiş duran yapışkan bantı aldı.

Türk Nikahlı Kuvvetlerinın ilk bildirgesini buzdolabının üstüne yapıştırdı: Evlilik aşkı öldürür mü?

İkincisini, daire kapısının üstüne astı : Mutlu evlilik vardı da biz mi bulamadık?

Asansör kabininin ilintilli salınımları kulaklarındaki uğultuyu bastırırdı. Kabinin kenarı kırık aynasında ‘oğluşunun’ pastel renklerle bezeli, dalları meyve yüklü ağacını görür gibi oldu.

Asansörden çıktığında kenarı kırık aynada kimin ne anlama geldiğini anlamadığı şu dize vardı: Esin perisinin aklına kim düşürdü bu fesat düşünceleri?

Apartmanın çöp konteynirlerinin yanına park ettiği arabasını çalıştırdı. Gölgeliğin arkasındaki aynada gözlerinın kenarına titrek çizikler attı ucu kırık göz kalemiyle.

Arabanın farı gri çöp konteynirinin üstündeki yazıyı aydınlatıyordu: Hangi kokumuzda keşfettik kokuşmuşluğumuzu?


TEBRİZ 2007