Kısa boylu şişman bir adam inşaat sahasında boy gösterir ve bir süre işçileri izler. Sonra inşaat sorumlusunun yanında bitiverir ve “Bir yardımcı işçiye daha ihtiyacınız var mı?” diye sorar.

“Tabi”, diye homurdanır inşaat sorumlusu, “Ne zaman başlayabilirsiniz?”

“Hep yavaş”, diye mırıldanır kısa boylu şişman adam düşünceli bir şekilde.

“Ne ödüyorsunuz?”
İnşaat sorumlusu sabırsız bir el hareketiyle “Be adam çok vaktim yok, saatine 2.80” der.

Şişman adam şapkasını ensesine doğru kaydırır “peki burada bir kantininiz var mı?”

“Var”, diye seslenir, inşaat sorumlusu öfkeyle.

“Peki”, diye devam eder şişman adam ısrarla, “öğleyin sıcak yemek de veriliyor mu?”

“Evet”, diye yanıtlar sabırsızca.

“Peki, cumartesi günü” diye bilgi almaya devam eder şişman adam: “Cumartesi günleri de çalışılıyor mu?”

“Hayır”, diye bağırır inşaat sorumlusu, öfkeden kızararak.

“İyi o zaman, öyleyse rahatlayabilirim. Bir sorum daha var: “Bu yakınlarda otopark var mı?”

İnşaat sorumlusu adama şaşkın gözlerle baka kalır. Sonra kızgınlıkla yanıt gecikmez: “Hayır, biz burada prensip olarak sadece özel şoförü olan insanlara iş veriyoruz!”

*) Hans-Joachim Arndt: Texte zum Lesen und Nacherzählen, 10. Aufl., Max Hueber Verlag, München 1984, s. 13-14.