İKİ BAHAR


İki bahar, biri ayrılığın biri başlangıcı mevsimi diye anılırdı . Uzak okyanus kokulu memleketlerde.
Adına son denmesi bundan mıydı , sonbahar . Ayrılıkların başı olan son muydun sen?
Kaç gün tükettiğini sorsam, ne önemi var yorgunluktan yıkılan bedenin için bunun. Kaç sonun başlangıcısın desem sakın susma ; bu önemli benim için, bizim için , unutulanlar için, unutmaya mahkum olanlar için ... Ayrılık şarkılarının başrol oyuncusu veya nakaratı olduğuna göre milyonlar değil mi , belki de milyarlar , ne dersin ?
Bazen bir kefenin beyazlığına bürünüp, bazen sahte sözlerle, bazen de beyaz bir mektup zarfıyla çıktın karşıma ne çok yüzün var senin böyle... Hiç bir başlangıcın ilk kelimesi olmayı denedin mi sen ? Ama ne gereği var ki , sona bir konulan bir nokta olmak varken öyle değil mi? Ey sonbahar! Ayrılıkların kara incisi ...
Ya sen süslü bahar, sana ne demeli? Başlangıçların baş tacı... Sen kaç aşk sığdırdın o küçük kalbine , kaç fotoğrafa fon oldun o yemyeşil rujunla , kaç ele el değdirdin ? Sen yokken olanlardan haberin olsaydı yapar mıydın bu güzellikleri , ardındaki gri tozları bilsen ne yapardın acaba? Sen başka dünyaları süslerken , o senin sonun olan sonbahar ne dünyaların titrek mumlarını söndürür haberin var mı ?
Yoksa sizin dünyalarınız aynı değil mi ya da ayrı baharlarda mı doğdunuz siz . Yaşamak ne kadar zor muş iki bahar arası yeni bir baharı beklerken kavuşmak için , ya yeni bir bahar vuslatı son ederse...