Hangi yolun yolcusu oldun ve durduğun durak isimleri; nereye götürür seni söyle...

Olmayacak dua, gidilmeyecek istikamet ve 'seyri seferi iptal' yüzlere gebeyken her şey...

Evet öyle; herşey yaşandı; tükettik 'en güzel şeyi' düşerek hayatımızdan; Kadınlar, erkekler, gözler; sevişmeler, şiirler...

En değerli neyimiz varsa, peşin peşin verdik, ne kadar hak etmeyen varsa; "Seni seviyorum"lar, "sensiz ölürüm"ler, hediye ettik karşılıksız.
Gün geldiğinde, gerçekten verilmesi gereken bir muhatap bulduğumuzda; ona, 'ici boş cümleler' sunmak içindi çabalarımız sanki.

Aşk diye bildiklerimiz, sevgi diye inat ettiklerimiz ve tutunduğumuz dost limanlardan; bir gece yarısı kopuverdik.

Yalama aşklar ve sevgilerden öteye elimizde "yatıştırılamaz bağışıklıklar" kaldı.

Sevgi de aşk da yok artık!

"www aşklar" coğrafyasının bir yolcusu olmaya giderken, "hayali gerçeğe çevirmek" yangınında kaldı bedenlerimiz; cayır cayır yanarken, bitti gerçekliğimiz.

Şimdi avutalım kendimizi...

Gerçek biterken, "sanallıkta batmış bir batık edasıyla" maziye dönüp de hatırlamak kaldı geriye...

Ne tuhaf; oysa böyle olmayacaktı.

Ahşap bir bağ evinin eyvanından bakacaktık oysa ağaçlara; Sigara kokmayan dudaktan, kuşku çekmemiş gözlerden tadacaktık; Yalansız ve katıksız bir aşk bulacaktık yüreğimizde...

Aşk imkansız bundan sonra,
sevgi de öyle...
Dostluksa, bir düştür; kendimizi kandırdığımız.

Ve bir ömür boyu "bağışıklıklarla" yaşamak dürtüsüdür yeni korkular.
Kimi gördüysek, "yüzüne bir anda savurduğumuz sevgilere" gerekçe ise kendi yalnızlığımızdan başka bir şey değil.

Ne tuhaf...

İlk duraktayken hiç bunu düşünmemiştik oysa.
Sevecek ve sevilecektik.

Şimdi herşey bambaşka;

Sevecek ve öleceğiz.