Ben, böyle olacak adam değildim bu şehirde
Geceleri ters yürümezdim sokaklarda
Karanlıklardan korkarım, bilirsin.
Ben, böyle olacak adam değildim.
Sabahları bir yudum çay içmek nedir bilmezdim.
Gözyaşlarımla ıslanacağımı söyleseler, inanmazdım!
Ve umutlarımı yakarak ısınacağımı sanmazdım!
Koynuma beyaz güllerimi alacağımı,
Yıldızlarla sabahlayacağımı, tahmin bile etmezdim...
Oysa şimdi, şimdi yanıyorum...
Gözlerim kanıyor avuçlarıma
Ben, böyle olacak adam değildim bu şehirde,
Sevmek nedir bilmezdim.
Sonra, sonra ağlamak, ağlamayı beceremezdim bile
Ben, böyle olacak adam değildim, bilirsin.
Gözyaşlarımı alevlerin üzerine akıttım,
Alev acımadan, gözyaşlarımı yaktı.
Gözlerimden alev akıttım,
Kendimi yaktım...
Oysa ben, ben suçsuzdum.
Adımı umutsuzluk, adımı gözyaşı, adımı ölüm koydun,
Canım acıdı, sustum.
Oysa ben, ben, böyle olmayı hakkeden adam değildim.
Ben, böyle olacak adam değildim bu şehirde,
Dumanı bol bu şehri, senin kadar severdim, bilirsin.
Şimdi, çok sevdiğim bu şehri, boynu bükük beyaz güllerimi,
Ve...Ve seni sana bırakarak gidiyorum...
Ardıma bile bakmadan, gözyaşlarımı toplayarak gidiyorum!
Senin gibi insafsız, senin gibi, acımadan gidiyorum!...
Giden sen, kalan ben ve ağlayan, yine ben
El salladığın treninin ardından koşan,
Ve...Ve alaycı gülüşlerini toplayan, hep ben oldum.
Şimdi sıra bende!
Bir kendim, bir ben, bir de...
Bir de yüreğimdeki aşklarla gidiyorum sensizliğe!...