Ben, dalgalar boyunu aşan yalnızlığımla oturuyorum
biliyorum yalnızlığım da üzgün ben de
karanlıklar sırıtıyor bana, uzaklar hep uzakta... sadece kendinlesin ve düşüncelerinle... beş para etmeyen benliğinlesin... sonun nerede olduğunu merak eder dururum ne zaman dinecek içimdeki duyguları savurup dağıtan fırtına ne zaman?
burdayım ama ruhum yok ortalıkta acaba ruhum bedenimden önce mi öldü?
gülüyorum ağlayarak; aptalca sorulara takılır oldu kafam mesela: yıldızlar üşür mü, ilk aşık olduğum kız şu an yaşıyor mu, düşlerin satıldığı bir yer var mı, hayatın kaç değişik anlamı var gibi...hepsinin cevabını bulacağım bu soruların; kendime güveniyorum bu konuda, daha iyi olacağımı hissediyorum. Anılarımı yanımdan eksik etmeyeceğim yanımdan hiç bir zaman kalbimin küçük bir yeri hep onların olacak
onlar benim küçük çocuklarım çünkü onlar baharın habercisi kelebeklerim, her biri bir yağmur damlası, düşmesinler diye ellerimle tutacağım her birini her yağmur yağışında...