Zaman yıktı ilmek ilmek yaptığım kenti
Hiç bitmedi içindeki yangına eklenen sarsıntılar
Döküldükçe topladım parçalarını
Harabe olmaktan kurtaramadım varlığını

Çıkmaz sokaklarla doldu bütün kentim
Ne yana gideceğimi göremediğim sürekli bir karanlık içinde
Beyaz bir kağıdım bile kalmadı
Üzerine bir melek resmi çizebileceğim
Grileşti hayran olduğum yeşiller, bembeyaz gökyüzü
Bulandı göz kamaştırıcı masmavi denizim
Yağmacılar, çıkarcıllar doldu yıkıntılara

Kaçamıyorum görünmez sığınağına kentimin
Anahtarı kimde bilmiyorum
Oysa sevgi ve güven dolu, derinliklerinde
Gerçek Utku’nun doğduğu bir hazine

Yoruldum uğraşmaktan,kendimi alamadığım düşüncelerden
Çevremdeki maskelileri görüp çaresiz durmaktan
Son bir yıldız ışıldıyor gökyüzümde
Bir melek doğuverdi ansızın o yıldızdan
Gece yarısıydı hayal meyal kondu yüreğime
Kaldıramadım öne eğilmiş başımı doyamadım ona
Kendimi onda kaybetip onu üzmek korkusuyla
Kapattım gözlerimi yanaklarımdan süzülen
Her damlasıyla bir iz bırakan göz altımda
Avuçlarıma doldurduğum duygu dolu göz yaşlarıyla

Tutacak mısın ey melek elimden?
Kentimi harabelikten kurtarırken...

Bir melekler şehri yaparım sana
Son nefesimi uğrunda adasamda
Her yanını aynalarla kaplarım kentimin
Seni yansıtmak için, sana bakamadığım gözlerimin içine
Kaybettiğim beyazlığında dalar giderim sonsuzluğa
Atarım beni eriten acılarımı meleğimin doğum kentinde

Pamuksu hafiflik içinde
Yükseliriz kentin üzerinde beyaz bulutumuza,
Geçerken boğazdan yakamozlar arasında
Dans ederiz yıldızların ışığında
Ilık bir rüzgar okşar yüzümüzü
Gönlümüz titrer hassas dokunuşuyla sevginin

Meteor yağmuru olsa gökyüzünde
Siper ederim bedenimi her birine
Duman bürüdükçe havamızı
Var gücümle üfleyip dağıtırım onu
Bütün zehirleri senden alır
Müptelası olurum gerekirse acıların

Her anında sığınacağın gizli mağaran
Tükendiğinde içeceğin hayat iksirin
Dağların doruklarında aradığın huzurun
Okyanuslara uzanmış yatan sessizliğin
Her biri hayatı yakından tanıyan kalbimde
Rüyalarımda köz olup kavruldu
Görünmezliğinde, bir umutla, sabırsızca beklerken

Bir gün meleğim giderse hiç düşünmem yakarım bu kenti
Kendimi de atarım alevlerin içine
Isınırım onun hayal ateşiyle, dokunamaz kimse varlığıma
Zaman akıp gider, küllerimi ardından bırakarak