GÖZLERİMDE MAVİ GECELERİN

Akşam hüznü uzak dağların ardında
trenler geçiyor
gözlerimde mavi gecelerin yıldızlarına
yüreğimde özlemin ince sızıları
yorgun güvercinlerin kanat çırpınışlarında soluğum


hep yolculuklardı sakladığım kendime,
keşifsiz denizlerdi
yıllarca ayrılığı biriktirdim deltalarda,
yalnızlığı
kendimden kaçıp kaçıp kurtulmak isteyen gemiydim
deliydim herkesin akıllı olduğu dünyada
yıllarca bir gemi gecmedi denizlerimde
yıllarca göğsümde bir martı uçmadı

sürgün kaldım yüreğimde
biliyorum her akşam gözlerimde
akıp giden o çağıltı
avuçlarımda taşıdığın ateşle sudur yanyana
o uzak dağların ardında bıraktığım
menekşe gözlü kızın kokusudur
her dizede yüreğimde kanayan sözcüklerle yazılan

yüzümde sınırları çizilmemiş
bir hüznün camları parçalanıyor
depremler başlıyor her gece,
şehirler çöküyor içimdeki çukura
sabahları yeniden yüreğimde sızılarla uyanır bir dağçiçeği
bakakalırım öyle uzaklara kanayan gülüşlerle, kırık düşlerle
metropol kentin duvarlarına yapıştırılmış
boynu bükük bir resim karesi gibiyim
sanki,
hüzünlü yüzüm aykırı sakalımla
gecede kemanın hıçkırıkları,
kimsesiz bir ölümün karanlığında

yıllardır ayrılıklar
yaralı nehir gibi akmaktadır
rüzgarlar yalarken alnımın sahillerini,
uzak denizlere savrulur düşlerim
kirlenir mavi gülüşlerim,
martılar yaralanır,
havada asit ve kir kalır
simsiyah bulut gölgeler yüzümü her gece,
geceler, yaslandığım tek sığınak

sevdalandığım kadınım
gözlerimde buluştuğun geceler
bir damla su düşünce hayatın uçurumundan
son isyanını çekince yüreğim,
alıp beni götür buralardan
insanın uğramadığı uzak kıyılara
ıssız denizlerde yanmak için,
kendi içimde yaramı sarmak için...


YUSUF UYGAR