Soru sormak cüretinde
bulunmuşsa birileri,
inan her zaman için soru cevapta gizlidir.
hayatta cevap bulmak kadar bayık bir şey var mı deseler
cevabım nasihat dinlemek olurdu
şiirsel bir öfkeyi sıkmak namludan
sonsuz girdabın içinde dans edercesine kaybolmaktır belki de.
en zoru ise kendi soruna cevap vermektir.
cesaret gerektirir herhalde!


Cesaretin ne faydası var? Çok mu önemli? Ben korkağım işte!

Neredeyse cesaretin bir saçmalık olduğunu düşünecektim, ta ki mezuniyetimde ki bir konuşmaya kadar….

Konuşmacılardan biri bize üç şey armağan etti. Birincisi sevgi idi. ‘’İnsanları, çevrenizdekileri, hayatı ve kendinizi sevin!’ demişti. İkincisi dürüstlüktü. ‘’Dürüst olun önce kendinize, sonra başkalarına. Ne olursa olsun dürüst olmayı başarın! demişti. Sonra üçüncü armağana sıra gelmişti. ‘’ Bu en önemlisi, buna gerçekten sahip çıkın.’’dedi. Üçüncüsü cesaretti. ‘’ Cesur olun cesur olamazsanız diğerlerinin de anlamı kalmaz. Cesur olamazsanız ne sevebilirsiniz ne de dürüst olabilirsiniz. Hiçbir şey başaramazsınız. Bir hiç olursunuz’’ dedi ve bitti.

O an gözlerim doldu. Ne kadar doğru konuşmuştu. Gerçekten bir hiç olduğumu düşündüm. Hayatımda ne kadar cesurdum ki? Ne kadar insandan korkaklık için vazgeçtim dedim kendi kendime. Hepimiz ne kadar cesuruz gerçekten. Kaçımız yaptığımız hataları dobra dobra anlatabiliyoruz. Gerçekten cesur olabilseydik ne aldatılmışlıklarımız olurmuş ne aldattıklarımız, ne yaşayamamışlıklarımız ne yaşatmadıklarımız.

Cesaretin en iyi simgesi olarak çocukları görürüm hep. En az sorumlulukla insan en fazla cesur olabiliyormuş. Kaybedecekleri her gün arttıkça, cesareti de bir o kadar azalıyormuş. Bir o kadar da vicdan meseleleri peşimize düşüyormuş meğer. Çocukluğum aklıma geliyor da şimdi! Neydi? Neylerin değeriydi? diye. Geçmişte kalan belki de yaşanmamış çocukluğum. Bitmesini hiç istemezdim. Çünkü biliyordum ki çocukluk bitince yaptığım her şeyden bir ömür boyu sorumlu olacaktım. Hep bu korkuyla belki de yaşanmamış çocukluk kalıyor anılarda. Ömrünün geri kalanı hep sorumluluk ve özlemle bitiyor. Hiç koynundan çıkmadığın anneni göremez oluyorsun. Sırtında sıcak bir el varken, yerini ark niyetli eller alıyor. Kırk türlü insanla tanışıp kırk bin kazık yiyorsun. Her gün ufacık şeylere ağlarken göz pınarların kuruyor ve boğazında düğümlenerek ağlayamıyorsun. Arada yaşlar süzülürken o kadar acı şeylere süzülüyor ki sanki kan damlıyor. Ağlamaya bile utanıyorsun. O masum yüzünü her aynaya baktığında beğenirken sonraları üstünü iki kilo makyaj kaplıyor bir de maske takıyorsun. Tanrıya dua ederken oyuncaklar, gezmeler isterken yerini af dilemeler alıyor. Daha bir çok saçmalık hüzün üstüne hüzün geliyor, en kötüsü korkular başlıyor. Cesaretin tükendiği yerde…

Cesaret gittiğin hayat yolunda, kullandığın arabanın lastiğinin patladığı anda gerekliydi belki de, beklide var olmak adına hayatta kalabilmekti. En onurluca ve en saf şeklinde. Hiçbir şeyi kaybetmeden hiç bir şeyden olmadan. Hiçbir çıkarı düşünmeden ateşe atlamayı cesaret saymalıyız beklide. Cesur olamadan sevdayı öğrenmek sevginin doruğuna ulaşmak mümkün mü? Kaybedeceklerimizi her an düşünerek ne kadar cesur olunabilir ki? Yaşamadan bilebilmek ne kadar mümkünse?


Cesaret bazen aynaya utanmadan bakabilmek,
bazen de karşılıksız sevmeyi bilebilmek.
Ama her zaman cesur olabilmek.
Patlayan lastiği üfleyerek şişirebilmek.
Sonunu görmediği çukura bir an için atlayabilmek.