“Kapıyı kapatma, bırak acık kalsın,kapalı olduğunu görürse beklemekten sıkılıp gittim sanır, bakarsın çalmaz kapıyı, çeker gider...” dediğinde hiçbir şey anlamamıştım.

Kendisini kapadığı bu karanlık odada, kül tablasından taşmış ölü izmaritlerle baş başa neyi ya da kimi bekleyebilirdi ki... yüzünden geçen zamanları yakalamak zordu, silik bir tebessümle “biliyorum gelecek...” dedi benden çok kendini inandırmak istercesine. Ağır bir taşı kaldırır gibi kaldırdı başını, yüzüme baktı, sanki şeffafmışım gibi sıyrıldı benden, yüzümden,uzaklaştı bakışları, o an gözlerinin derinliğinde boğulur gibi oldum, nefesimle odaya yayılmış sessizliği yırtmaktan korktum. Gittiği uzaklardan dönmesini bekledim sabırla , sessizce yerdeki mindere oturdum...


ne kadar zaman geçti bilmiyorum,sonra aniden ama usulca avuçlarını açıp bana yaklaştı,”az önce buradaydı, işte tam da burada...” dedi ellerini gösterip, “nasıl oldu da kaçırdım, kayıp gitti ellerimden, tutamadım işte” diye fısıldadı, kırılmış cam parçaları gibi döküldü sözleri... tuz buz olmuş kırık camları toplayıp yapıştırabilsem, bir şekilde birleştirmeyi başarabilsem,-oysa biliyordum asla olamazdı,düşüncelerim kafamın içinde oradan oraya savrulan çelik top parçaları gibi canımı yakmaya başladılar, dilimin sıkışıp kaldığı kapan acıtıyor,hiçbir şey yapamamazlık beni eritiyordu, ben de onun gibi kaybolup gidiyordum kendini kapadığı bu odada... her şeyin içice olduğu, tüm duyguların nesnelerle örtülü olduğu bu odaya bakarken , sessizlikten rahatsız olup, hareket etme isteği duyuyordum, yavaş yavaş beni de çekiyordu diplere bu hiç bitmeyecekmiş gibi duran sükunet, kalkıp savrulmuş fotoğrafları, yazıları toplamaya karar verdim, sanki ne yapacağımı anlamışçasına, “bırak böyle kalsın” dedi, gözlerini gözlerime dikip,”nasıl olsa günün birinde birisi gelip, özenle kurduğun her şeyi yıkıp, gitmeyecek mi, sakın toplama, buna bir kez daha katlanamam” derken kendi sesine yabancı hali bir bıçak gibi kanattı dokunduğu her yeri.



Bense hala tek kelime edememiştim, ne yapsam, ne desem saçmalayacak gibi hissettiğimden mi yoksa ağzımdan çıkacak ilk kelimeyle durmaksızın bu derin uçuruma yuvarlanıp, oradan çıkacak gücü kendimde bulamayacağımdan mı bilmiyorum, yapabileceğimin en iyisi susmak gibi geldi bana, sustum ve öylece oturdum ta ki bana “git artık, biraz daha kalırsan hiç gidemeyeceksin” diyene kadar. Usulca kalktım,çıkarken bana “ yarın yine gel, bakarsın her şey değişmiş olur...” dedi yarı umutlu, yarı küsgün. Tamam bile diyemedim, başımı salladım, onu orada bırakıp, gittim...


kendi güçsüzlüğümden öyle çok korkmuştum ki, uyandığımda her şeyin bitmiş olmasını dileyerek uzun süre uykuya sığındım, defalarca uyanıp, yeniden gözlerimi kapattım, her seferinde kabuslardan kaçarken buldum kendimi, dayanamadım, hiçbir şey yapamasam da yanında olmalıyım deyip, toparlanmaya çalıştım, defalarca kapıyı açıp, yeniden kapadım, olmadı işte yapamadım...

gel dediği yarının üzerinden günler geçti, sonunda her şeyi göze alıp, gittim ona...
bana kapattırmadığı kapının ilk kez açık olmadığını görünce çok geç olduğunu anladım, ama artık dönemezdim, kendi anahtarımla açtım kapıyı, aynanın önünde onun yazısıyla bir not vardı...”bekledim sen şahitsin, gelmedi... yarın gelme, bakarsın hiçbir şey değişmez...”yazıyordu...

gelme dediği yarının üzerinden yıllar geçti, sonunda her şeyi göze alıp, gittim ona...
mezarının üzerindeki otları yolarken dikenler takıldı elime, eve dönüp saatlerce ağladım...


yeşim kırlı