Ve bir kelebegin kozasina dokundu yavasça... Az kalmisti, biliyordu... Derin bakisli kelebegi bekliyordu...
    Bir "çit" sesiyle merakli bekleyisi koskocaman bir heyecan olmustu. Kozanin içinde kivranan güzellige yardim etmeye çalisti, ama biliyordu o zaman kelebegin bir daha ucamayacagini... Tüm kalbiyle diledi, bekledi; kimseye göstermeden usul usul ilahiler okuyordu...
    Sonunda kelebek kazandi. Ebruli- simli kanatlarini çikariverdi kozadan kelebek... Kelebegin gördügü ilk sey o derin bakisli olmustu. 3 gündü yasayacagi galiba, hissediyordu... Simlerini birakip kaçmak vardi, vazgeçti kelebek... 3 gün o derin bakisliyla kalacakti.
    Uzun bakismalarda çok kisaydi 3 gün... Arasira umudunu yitiriyordu kelebek, ona tüm güzelliklerini sunarken... Belki de vazgeçmeli, kaçmaliydi buradan; ama artik olmazdi. 3 gün bekledi kelebek, ve o 3 gün derin bakisli hiçbirsey yapmadi. Son nefesini verirken, tüm simlerini ona birakacak olmanin serefini duydu kebelek... Bir 3 gün daha olsaydi diye düsündü ve birakiverdi kendisini sonsuzluga...
    Derin bakisli onun gidisine hiç üzülmedi, üzülemezdi. Derin bakisli kameranin ardindan çikan kameraman güzel kelebegi sevinçle koleksiyonuna ekledi ve derin bakisliyi baska bir kozanin karsisina yerlestirerek sevinçle ayrildi...
* Kimin oldugunu hatirlamiyorum: "Sevgi bir kelebege benzer; vakitsiz konar parmagina, fakat onu tutmaya çalisirsan ucup gider, en güzel simlerini parmaklarina birakarak..."