İhtilal İnsanları
Fincanın dibindeki telve gibi çöktüm kaldım. Kendi kabuğumdan çıkmam için birinin o kabuğu gerçekten isteyerek kırması gerekiyor.
Sokaktaki ciddi ve mutsuz suratlardan biriyim bende. Farklı bakar oldum gülümseyerek dolaşanlara. Bu sahtelikler dünyasında gülümseyecek ne buluyorlar diye merak ediyorum..
Çirkef bir yer oldu artık yaşadığımız dünya. Aramakta kar etmiyor paylaşmak , azaltmak için yaşananları ..
Ruhlarını gözbebeklerinde taşıyanlar azaldığı için insanların gerçekliklerini görmek te o kadar zor ki.
Nerde Zeki Metin filmlerinin don fanila asılan dar sokakları .İnsanların komşularını koruyup gözettiği sevdiği mevsimler nerde . Gülen gözler öpen dudaklar yazmaktan korkmayan eller nerde..
Nereye gitti diye sormanında anlamı yok belkide ..
Onları yaşatan insanlar yaşlandılar , ezildiler ve çocuklarına sormamayı , yargılamamayı düşünmemeyi öğütleyip bir kenara çekildiler..
Çünkü onlar bu duygularını bir ihtilalde çoktan kaybettiler.
Çoğu baharı havanın sıcaklığını güneşi yıllarca kafeslerin ardından hissettiler. Ve çıktıkları zaman ülkelerini çağ atlarken buldular. Öyle bir çağdı ki bu en güzel duygu , düşünce ve inançları atlanılan bu çağın bir köşesine takılıp düşmüştü .. Görünce artlarında üzüldüler. Girdiler kabuklarına ve bir daha dünyada farklı sesler duyulmadı.
Meydanı paranın şeytanımsı arenasına bıraktılar...