Strange Days’in film müziğinde seslendirdikleri ‘Selling Jesus’, filme gösterilen ilgi sonucu, ağza çalınan bir parmak bal tadında grubun da çıkış şarkısı ve bir nevi albümün alınması için vesile oldu. ‘Paranoid&Sunburnt’, tüm dünyada 4 milyon sattı ve ‘Weak’ bir çok grup tarafından defalarca cover’landı.

İlk albümün sarhoşluğu sürerken, 1998’de çıkan ‘Stoosh’ üstüne cila oldu. ‘Paranoid&Sunburt’ün yarattığı sersemleten sertlik, yerini biraz daha yumuşak melodilere ve feminen lyriclere bırakmıştı. Bunun ülkemizdeki yansıması olarak geçen sene Uluslararası Uçan Süpürge Kadın Filmleri Festivali, televizyon için hazırladığı reklam filmlerinde bu albümden ‘Pickin’ On Me’yi kullandı.

Hemen ertesi sene 1999’da çıkan albümlerinin ‘Post Orgasmic Chill’ adını taşıması bir metafordu belki de, oysa bizim gözümüz bunu fark etmeyecek kadar kamaşmıştı. Ne de olsa ilk iki albümle üst üste kazandıkları başarılar beklenmedik bir orgazm etkisi yaratmış ve sonrasında gelen ürperti, grup elemanları üzerinde bundan sonra birbirlerine nasıl davranacaklarını bilmeyen sevgili etkisi bırakmıştı. Skin ise dağılmalarıyla ilgili “Sanırım evlilik gibiydi. Kimyasal kaybolmuştu. Beni tatmin etmeyi kesmişti, ve ne yazık ki artık hiç eğlenceli değildi.” diyor.

Skunk Anansie, dağılmadan önce Björk ile Army of Me, K’Choice ile Not An Addict, Pavorotti ile You’ll Follow Me Down gibi kimi şarkıları da yeniden paketleyip, hediye etti bize.

1995’de İngiltere’nin Kerrang dergisi tarafından En İyi İngiliz Grubu, 1997’de MTV Avrupa Müzik Ödülleri’nde En İyi Rock ve En İyi Canlı Performans grubu seçildiler.1994’de Lenny Kravitz, 1999’da Rammstein ve Soulfly ile turneye çıktılar ama Türkiye’ye gelmek bilmediler!

Charity, Brazen, Hedonism, 100 Ways to be a Good Girl gibi şarkılarda Skin sadece şarkı söylemeyi beceren doğuştan şanslı bir ırkın mensubu olmadığını, sesiyle oynamayı bilen bir ‘diva’ olduğunu bize kanıtladı.‘Evliliğinin’ sona ermesiyle yeni bir maceraya atılan siyah inci, 2 Haziran 2003’de EMI Records’dan çıkan ilk solo albümü ‘Fleshwounds’da, kaybettiğini söylediği kimyayı anlattı bize. “Bütün albüm aşk diye adlandırdığımız akıl hastalığı ile ilgili.” diyor Skin.

Ve 30 Ağustos 2003... Tuborg Rock Festivali bünyesinde, Skin, İstanbul’daydı. Benim içimde yedi senenin iliklerime işleyen özlemi... Biraz da burukluk ister istemez. Kalabalığa karıştığımda karşılaştığım her suratta gördüğüm küskünlük. Oradaydık, ama alınması gereken gönüllerimiz asılıydı havada...

Etrafa şöyle bir baktım. Beş yılı bulan bir aradan sonra, yine alternatif rock bağımlısı insanların içindeydim. Oh be dünya varmış kardeşim! Techno partilerin prototip bebelerinden gına gelmişti. Tabii mutlu bir azınlığın elinde bira kutuları. Onlar da muhtemelen, girişte davetlilere verilen fişlerin marifetiyle elde edilmiştir. Hayır, sen festivali düzenleyen kuruluş olarak kendi ürettiğin bir malı beş katına satıyorsan, yapmaya çalıştığın reklamın ne anlamı kaldı ki... Bir bira beş milyon olur mu? Hal böyleyken, sarhoş olmak için gereken -yaklaşık- kırk milyon lirayı çok az insan bulabilmişti. Gerçi konser alanına girmeden, dışarıda bira satan işportacılardan anlamalıydık, içeride bizi mali bir krizin beklediğini...

Sahneye çıkması gereken saat geldiği halde süren soundcheck, iyice huysuzlandırdı kalabalığı. Hiçbir konserde cesaret edemediğim bir girişkenlikle elde ettiğim en ön sıralardaki yerimi kimselere kaptırmaya niyetim yoktu, hava da inadına sıcak!

Sahneye sıkılan bol keseden duman bir işaretti, oysa hiç birimiz kızılderili değildik. ‘Listen to your self’le başlayan rüya, diğer Fleshwounds şarkılarının arasına rastgele serpiştirilen Hedonism, Weak, Charlie Big Potato unutulmazları ile sürdü. Defalarca bis’e çıkan Skin, ‘Secretly’i de söyleyip “Hadi şimdi evinize gidin!” dediğinde mecburen şöyle bir silkelendik!

Bu arada Venue’de güzel müzik yapılamayacağına dair tezim de ciddi bir darbe yemiş oldu. Tiesto’sundan Marco V’ye, gelmeyen adam kalmadı ama hepsi içler acısı. Ben bir-iki umursamadım, sonra işi bilimselliğe döktüm, mutlaka bir falso bulacağım. Önce elektrik kablolarından kıllandım. Her yerden kablo geçiyor kardeşim, bir diskotek oradan oraya üçlü priz mantığıyla çevrilir mi? Dedim herhalde bunların yaydığı elektrik insanı ters etkiliyor, seyircilerden de sanatçıya yansıyor; böylece iş çıkmaza giriyor. İşin mühendisinden sordum soruşturdum, “O voltajda elektrik bir bok etmez, hissedilmez bile” gibi cevaplar aldım. Sonra baktım, pist bayır aşağı. Eğim sahneye zıt yani. Millet eğlenmek için yokuş yukarı koşmak zorunda bırakılıyor. Harfiyatçı bunları işin ortasında bırakıp gitmiş demek ki...

Otoparkın da beleş olmasının verdiği halay sevinciyle mutlu mesut çıkarken, Skin’in üçüncü bis için sahneye fırladığını gördüm. Madem bu kadar hastasıydın ortamın, neden daha önce gelmedin be hayatım? Türkiye’ye neden böyle inceden, kebapçıya gelinmiş de, bilinmeyen versiyonlara girip yemeği tehlikeye atmamak adına söylenen Lahmacun edasıyla bakılıyor, anlamış değilim.

Mutfaklarında Maarif Takvimi olanlar bilir; her gün için yemek önerileri verilir. Eğer anneniz biraz obsesif ise, ve siz de yemek seçen bir çocuksanız, sürekli birkaç hafta sonrasına kurulur hayalleriniz. Sevdiğiniz yemeğin yazılı olduğu günün gelmesini beklersiniz. Konser gecesi, hayat takvimimizin koşar adım yuvarlandığı bir tarihin iziydi. Sabah ezanı yedi ayrı noktadan başladığında aklıma Charlie Big Potato geldi. Skunk Anansie dağılırken, benzeri bir çok sürprizi de beraberinde götürdü.

İçinizdeki sabah ezanına, Skin berraklığında bir sesin hayat vermesini diliyorum.