“Ölürken gülümsemiş” dedi birisi,
öfkeli
“Hayır” dedi yaşlısı, “Hayır,
bu gülümseyiş onun olamaz,
o hiç gülmezdi...
“Artık onun değil” dedi sıska adam,
dudaklarımı keserken
“Onun değil bu ceset bile !..”

Cesedimi düşmanlara verdiler.
Artık cesedim bile benim değildi.
Önce bir kör aldı gözlerimi
Fakat hemen çıkarıp attı;
“Ağlamayı hiç sevmem” dedi
yanaklarını silerken
Benim gözlerimle görmek istemedi
yalan dünyayı
Sonra ayaklarımı aldı bir topal
ve koştu umutsuz yarınlara...
diğeri kollarımı aldı,sarıldı vefasızlara
Ellerimi alan,derin kazdı kuyusunu
En büyük hatayı kalbimi alan yaptı;
Düşmanlarını bile sevmek istedi
“Dost” sandıkları bile onu sevmedi



Ahmet Ünal ÇAM
unalcam@yahoo.com