Anlamak


Gecenin sayıklamalarına karışıyor çığlıklarım,
Senin olmadığın bir şehrin elleri çöküyor boğazlarıma,
Umudun nerede diye soruyorum gözlerine,
Ne sesim ulaşıyor, ne gözlerini görüyorum uzaklarda..
Gidişine alıştım,
Herşeye alışırım, buna da alıştım demiştim
İnsan ne kolay yalan söylermiş meğer..
Ne çabuk kandırabilirmiş kendini bir anda..
Yalnızlık akmaya başlayınca anlarmış aldattığını, ıssız ruhunu..

Unutulmuşluk dolaşıyor hapsolduğum çemberin etrafında.
Çıkarsam sarpa saracak yeniden tüm aklımı biliyorum.
Korkuyorum, susuyorum, anlıyorum..