Vakti sevdam gibi meçhul
Pir’ imin gölgesinde; KONYA
     Bu kez sevgi kelebeklerimdi uzakta bırakmak zorunda olduğum ve çok zaman geride unuttuğumu düşündüğüm. Bir gün ansızın düşüme konuverirler ve başka bir gün yanaklarımdan titrek avuçlarıma süzülen göz yaşıma. Bir zaman bakışlarımdaki anlamsızlık, düşlerimdeki hiç düşünemediklerim ve yüreğimdeki kaybolmuşluk oluverirlerdi; hiç beklemezken ve yine zamansız.
     Sesleri bir telefon kadar yakınımda iken ümitlerim olurdu yaşama dair ama hep sonsuzluk kadarda uzak gelirdi varlıkları. Yıkılırdım, uyurdum bende; düşüme gelip konsunlar ve karanlığıma ışık oluversinler diye...ve hep yorgun uyanırdım. Nihayetinde uzaklara gitmek yoruyor insanı!..
Gün bir kez daha bitti, içimde sabahki sıkıntının aynısı.
Dua zamanı..
Pir’ im şefaatçi kılınırda; uzaklar yakın, dostlar sağ, gönülde incesinden bir sevda hep var olsun istenir Rab’ den. Göğe bakan avuçlarda yaşlar birikmekte; tuzlu, sıcak, azar azar. Yüreğimde ötelerden gelen Pir’ imin sesi, şefkatli: Amin...
Sığındım Yaradana, küçük yüreğim ve avuçlarımdaki yaşlarla, derya misali...
Bildim, herşey yakındı, dostlar vardı sağ veya ölü, yazgımdı sevda...
Rahatladım, hiç uykum yoktu...Yinede yorgundum.     
Duayla...