Elli’li yaşlarda bir garip mi oluyor insan, yoksa ben mi garip oldum sevgili günlüğüm✍🏻
Yok yok telaş etme çok önemli değildir halim sanırım.
Şu gözlüğüm varya; şu yakın gözlüğüm afedersin sinir oluyorum ona. Nereye bıraktığımı zaman zaman bilemiyor arıyorum. Nereden çıkageldi ki sanki, yaş kemale mi erdi yoksa ruhumla çekişmeli. Ruhum diretiyor onyedisin diyor; ayak vuruyor, yakını görmek için gözlük lazım olunca, zaman diş biliyor ruhuma, gör beni başucundayım unutma diye ekliyor…
Arada kalıyorum sevgili günlüğüm, arada, hep arada kalıyorum yazık değil mi bana?

Nihayetinde gözlüğü bıraktığım yerden her defasında buluyorum ama işte zamanımı alıyor.
Efendim?
İp mi al gözlükçüden diyorsun?

Verdiler canım benim, gözlükleri alırken verdiler sevmem lakin gel gelelim; öyle boynuma atılmış kement gibi iple dolaşmayı sevmem, haz etmem ipten, kementten, zincirden, prangadan haz etmem.

İçime doğdu sanırım ki, yedekli olsun diye iki tane yaptırmıştım yakın gözlüklerimi… Gel gör ki ikisini de evde kaybetmede üstüme yok. Geçen gün deliler gibi gözlük arıyorum, orta koyulukta yeşil saç bandı vardı başımda, kahküllerim alnımı sıvazlarken, hızla dolanıyorum tabii derdim büyük “gözlük nerede” evin içinde rüzgar yapıyorum kendime… kendi rüzgarımda çoğu zaman üşüyorum… kahküller ne yana döndürsem başımı, o yana savrum savrum savruluyor.
Sonra elimi bir attım başıma, gözlük başımda. Saç bandının sıkıldığından anlamamışım. Hay Allah iyiliğimi versin ne diyeyim sevgili günlüğüm Allah iyiliğimizi versin.

1. nci bölüm