İçimde bir coşku, nedeni bilinmez, tarifi zor
Öyle bir his ki durmak imkansız, hemen atmalı kendini sokaklara
Ayın ışığına, gecenin karanlığına bırakmalı kendini
Duymamalı gitme diyen sesleri, görmemeli tehlikeli bakan gözleri
Yürümeli sadece, aldırmaksızın yelkovana, akrebe
Ne de beyninde birbirine girmiş onlarca düşünceye
Yürümeli sadece hissedilen coşkuyla, yerini kızgınlığın aldığı kimi zaman
En kötüsü kızgınlığın kendine duyulan
Coşku kadar derin coşku kadar tarifsiz
Kimi zamansa hüzne bırakan yerini
Kendini fütursuzca yaşayamamanın hüznü
Yaşamana en büyük engelin yine kendin olduğu gerçeği bir yanda
Yaşadığında hissedilense koca bir azap mutluluğun ardı sıra
Şimdi söyleyin ne yapmalı insan şu hayatta?