Sağ bileğini sağa sola döndürüyordu. Bir saat kordonunu andıran lastik bir bileklik takmıştı. Işıl ışıl parıldıyordu. Annemin dikkatini fazlasıyla çekmiş olacak ki, “Bileğindeki de nedir öyle?” diye sormadan edemedi. Emre biraz da kasılarak,
“Stres bileziği,” dedi. “Bir arkadaşım cep telefonu dükkânı açtı bugün. Açılışta çeşitli hediyeler dağıtıldı. Benim de payıma bu düştü.”
“Hım! Demek stres bileziği,” diye mırıldandı annem. “Hele yaklaş da yakından bakayım.”
Emre bileğindeki stres bileziğini sıyırmaya çalıştıysa da çıkaramadı. Sıkıydı, lastik etine yapışmıştı âdeta. Annem gevrek gevrek gülmeye başladı. “Gerçekten stres bileziğiymiş bu,” dedi. “Ne kadar da sıkıymış böyle. Bir süre sonra Emre’nin koluna kan oturunca, gerçekten strese girer…”
Emre bozuldu, usulca salondan çıktı, koridorda ayak sesleri duyuldu…