Bazen olur duygularınızın rengini çizmek istersiniz. Her duygunun bir rengi olmalı. Hani hep mutluluğu toz pembe , hüznü ise kara düşleriz ya. Peki ara duygular da olmalı değil mi , ara renkler gibi?

Yüreğimdeki duyguların da rengi olabilseydi keşke derim. Onları çizebilsem ve çizdiğim yerde kalabilseler.

"O kadar yoğun renk var mıdır bilemiyorum ama bazı duygularım tüm dünyaya en güzel rengi verebilir." diye düşünüyorum. ''Anne'' sesinde yavrularım için hissettiklerimin bir rengi olsa mesela. Tüm dünya en güzel rengi bulurdu.

Yeniden hayata başladığımı ve sanki şimdi dünyaya gözlerimi açmışım gibi hissettiğim şu anın duygusu ne renk olurdu acaba. Böylesi güzel bir renk var mıdır ya da? Bunu anlatmanın kelimeleri yok , belki rengi vardır.

Çocuklarımı farklı renklerde çizerdim herhalde. Her acımda ve sevincimde ilk paylaştığım dostum, sırdaşım, bakışlarında hüzün saklı oğlum için nasıl bir renk çizilebilir ki tuvale?

Minik kızım hayat neşemiz, gündüz gece mutluluk ışığımızı nasıl bir renk ifade edebilir ki?

Yürekteki acıların da rengi farklı olmalı. Sadece siyah değildir hüzün. Gri de olmalı.Yürek yangını kül olmadan önce kor alev gibi yanar. Kırmızı ama kan kırmızı olmalı mesela.Yine de yetmiyor, yeterli değil, renkler. İnsanlık var olalı duygularını somutlaştırarak görmek istedi ve yetersiz kaldı benim gibi. Belki bunun için aciz kalan beden aşkta ve acıda gözyaşı döktü; saf, duru ve renksiz damlalar.

Yok diyor yüreğim, bazı duyguların rengi de kelimeleri de yok. Hayat bir gölge ve gölgenin de rengi yok...