Her şey sendin o günden sonra.
Yıllar geçmişti aradan koskoca altı yıl.
Ve hala her şey sendin o günden sonra.
Hala en sevdiğimiz çay bahçesinde oturuyordun.

Hatırlayabiliyor musun orayı?
Hani beni bizim şarkımız çalarken,
En güzel kıyafetlerini giymişken,
Terk ettiğin yerden bahsediyorum.

Yine her zaman ki gibi ilk ben gelmiştim.
Zaten hiç erken gelmemiştin ki sen.
Ve her zaman ki gibi bir çay isteyip bekledim.
Sen zaten bekletmeyi çok severdin öyle değil mi?

Ahmet abiyi hatırlıyorum boş bardağı alırken.
Nerde gelmedi mi daha seninki sözünü hatırlıyorum.
Nerden bilebilirdim bu gelişin son geliş olacağını?
Ve nereden bilebilirdim bu gidişin son gidiş olduğunu?


Yaklaşık yirmi dakika gecikmiştin hatırlıyor olmalısın.
Daha otururken çok kalamayacağım demiştin.
Ben sadece çay, çay içer misin diye sorabilmiştim.
Ve sen yorgunum kahve istiyorum demiştin.

Ahmet abi kahveyi getirirken,
Sana da hafif bi gönderme yapmıştı,
“Çocuk kök saldı filiz verecekti be yenge”
Sözleriyle ortama neşe katmıştı hatırlıyor musun?

Ve o cennetleri müjdelen gülüşünü,
O uğruna ömür verilecek gülüşünü,
O hayata dair her şeyi barındıran gülüşünü,
En son orda görmüştüm ve sen bi daha hiç gülmedin...

Sen yavaşça biraz daha yaklaşıp,
Sen gidiyorsun ben seni bekleyemem.
Deyip arkana bile bakmadan gitmiştin.
Ve o günden sonra her şey sen oldun.
Kalbime acıyla ılık ılık doldun o günden sonra...