Öğle olmasına Kilitbahir Motoru’nun Çanakkale’ye yanaşması kadar bir zamanda inatçı akıntılara inat, alt kattaki atölyesine indiğinde karşısında yarım yamalak duran soyunmaya aday heykeliyle kalmıştı ki baş başa bir anda anılar oluşmaya başladı köhneleşmiş zihninde. Bir yandan hani yemek yaparken “altı tuttu mu acaba?, komşudayım , muhabbette güzel ama” cinsinden anne sorgu
lamaları gibi telaş ile boğuşurken bir yanda “aman algı dairesi ceza kesmesin” çıkmazında parladı görev yaptığı sınır karakolu. Karakol ki uzun zamandır dolaplarda unutulmuş peynir kıvamında sert ve bir o kadar aslında lezzetliydi. Herkes kahramanlık hikayeleri beklerken, köyün yakınında duran doğanın lütfu çamurlarla heykeller dizişi lüfer tenli karısı dışında kimseye anlatılamazdı. Geceleri yıldızlara bakardı bazen dağların kuytularından, bazen telsizden gelen seslere aldırmaksızın yarın yapacağı heykele motive olur, kimi zaman sınırın diğer tarafındaki traktörlerin ışıklarını boğazdan geçen gemilere denk tutarak bitmek üzere olan aylarla avunurdu. Bir gece geldiler. Uzun bekleyiş nihayetine kavuşmuştu. İlk ateş geldiğinde karşıdan karakolu yoklamaya yönelik olarak, daha 20 sinde torpillerden ırak, kalplere yakın, deniz kestanesi kıvamlı, ürkek tabiatlı nöbetçi er, acemilikte sıktığı 3 mermi deneyiminden muzdarip olarak karanlığa ilk mermiyi savurdu ve derken karşı ateş sustu. Karakola yeni katılan Astsubay ve sivilde heykeltraş olan Asteğmenden mütevellit komuta zinciri olanlara anlam veremezken aylar sonra gerçek çıkmıştı açığa. Açılan taciz ateşine karşı açılan ateş kör karanlıkta en serseri kurşun halini alıp karşı gruptaki liderin omzuna tesadüfler eseri isabet etmiş ve karakolda son derece uzman bir grubun konuşlandığına kara verilip eylem durdurulmuştu.
Ertesi gün köye yakın araziden çamurlar toplanıp heykel yapılmak üzere tekrar karakola taşınırken en meşhur karavana olan etli kuru fasulye 2010’a 3 tertip Bolu’dan gelen asçı yamağı asker tarafından pişirilmekteydi bile. Tüm bu anılar geçerken zihninden , kahvaltı toplanırken keyifle söylenen şarkılardan biri uzaktan, eşinin sesinden yankılanmaktaydı “bu ne sevgi ahhhh bu ne ızdırap”... Yıllarca heykel uğruna çamurla sevişen Harbiye’li teğmenin laytı (light) asteğmen adam olamadığı askerlik macerasını nihayetinde tamamlamıştı. Tam bu sırada güneş en kibirli halini alıp camlara sataşmakta ve öğle tatili için eve gelen memurlara göz kırpmaktaydı “hadi yine yarıladınız günü!”…Cumhur Ç. (İmla hatalarımdan affınıza sığınırım, egonuzda olur)