seninle aynı çatı altında buluşamamaktan…
hayatın kendisinden daha çok, bu hayatı sensiz yaşamaktan daralıyorum…
alıp başımı gidememekten…
özgün bir yaşam kurup da özgürce yaşayamamaktan…
birilerinin baskılarıyla her gün biraz daha yozlaşmaktan…
kalabalıklar içine dalarak yalnız yaşamaktan daralıyorum…
alıp başımı gidecekken, kendimi sırtlayıp taşımaktan daralıyorum…

kötü olmamak adına hataları göre göre susmaktan…
hep susmaktan, sustukça üzerime gelinmesinden…
riya dolu sohbetlerden, iki yüzlü hayatlardan…
eskileri düşünmekten, hep eskilere takılıp kalmaktan…
Aynı yüzlerin, aynı yalanlarla, sürdürdükleri yalan rolleri izlemekten
yeni olan hiç bir şeyin kar etmediğini yinelemekten…
binlerce ölüm haberi alıp da bir türlü ölememekten daralıyorum…

sen gelmediğinden itibaren çok şey değişti,
ben değiştim,
kurallarım değişti…
Deniz ektim topraklarına,
indirdim gemilerimi ambardan.
Gemilerim işgal edecek seni,
ama uzattığın güller önlemekte,
dikenlerini kuşanıp saldırarak…
Bir daha yüzebilir mi gemilerim,
sellere kapılmış dünyamda,
bilemiyorum.
Bir anlatabilsem
elinden tutup
bir tek seni yanımda götürmek istediğimi
ve buna ikna edebilsem,
bu savaşa gerek kalmayacak…
bir türlü anlatamıyorum…
konuştukça anlatamadığım her şeyden,
daralıyorum… bunalıyorum…