Gittiğinden beri yağmur yağıyor gökten boşanırcasına. Ama kalbim hala kurak bir toprak. Ayrılıyor paramparça, gün geçtikçe unufak…

Gel artık, dön, yetti bak, diyorum. Sesim ulaşmıyor sana. Yankılanıyor bu boş evin her duvarında. Çığlıklarımı duymuyorsun, gittiğin yer benden çok uzak.

Hayalin gözlerimin önünde. Asık suratlı hayalin, üzgün hayalin… Hadi biraz gül, diyorum. Seni böyle görmeye alışık değilim. Bana içimi ısıtan gülüşünle can ver, diyorum. Olmuyor, gülmüyorsun. Gülüşlerin artık bana yasak.

Ne kadar sevmesen de artık, sevdim bir kere seni. Vazgeç diyorsun. Vazgeçmek öyle kolay değil. Hem sevdiğin yok diye sevmekten vazgeçebiliyorsan eğer, o vazgeçtiğin zaten “sevmek” değildir ki. Dört yanı parmaklık kalbimin, ben kendi içimde tutsak.

Ve yine yağmur yağıyor gökten boşanırcasına, yokluğundaki her gün gibi. Ama bir tek gözlerim ıslak.