Yokluğuna düştükçe gözlerim
Gözlerim tutsak,gözlerim ağlamaklı
Kirpiklerim yanıyor
Tut bakışımdan ey can
Islansın ellerin
Ellerin ki bana yasaklı...
Ellerin hasret, ellerin ayrılıkmış
Aşkın yüzünü yere eğip, en güzel düşlerimi çalmış.




Yıllarımı vurdukça hasretin
Ben sana yorgun ,ben sana bitap
Sen gibi koktukça geceler
Gündüzler ağladı hüznümden utanarak
Yüreğime düştü sonsuz bir ağrı
Üşüdü içimde hayalin
Özleminle yanarak...
Özlemin ki koca bir yıkım
Özlemin yara
Yokluğun kadar ,canımı düşürdü dara...
Bilirim dikiş tutmaz yeri derindir
Üstüne tuz basan ,o çocuk ellerindir
Dokunduğum her yerde sanki izleri
Öldüremedim bir türlü içimde seni
Gözlerim hala gözlerini saklar
Baktığım her yere yüzünü bıraktı acın
Uslanmadı yokluğundan ne cadde ne sokaklar...
Ölümlere doğdum gidişinin ardından
Tutsak kaldım gözyaşıma
Ağladım yaşım kadar...




Dilimin mihrabında tutuklu kaldı adın
İçimde sustu hayat sevdadan yana
Dudağımın ucunda paslandı sözüm
Yokluğuna ölesiye dilsizim yar...




Hani güneşimdi gözlerin
Ruhumu okşardı bakışın
Canıma can katarak
Kokun kokuma karışmışken bu kadar
Söyle seni nasıl unutayım
Yüreğimi yakan ateşimdin sen
içime akan gözyaşımı söyle nerde kurutayım...




Şimdi sen yanım yarım,sol yanım buruk
Hazan dalına konan serçe gibiyim
Göçemedim yokluğundan ,kanadım kırık
Hasretinin rüzgarında savruldu umut
Gittiğin mevsimde gel
Bir kez daha kokmasın sonbahar ayrılık
Bilirsin ben sende sevmiştim eylülleri
Ölesiye tutkulu ,ölesiye deli...




Gel de tut yalnızlığımdan
Ağladığım kadar güldür yüzümü
Vuslatın kurşun olsun ,yokluğunu vursun
Mutluluğun gözyaşıyla yıka hüznümü...



10.04.2012
ARZU KARADOĞAN